tag:blogger.com,1999:blog-28342347073192540912024-03-13T03:49:21.285+01:00Boek op de PlankOmdat brood niet doet dromenEmily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.comBlogger73125tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-61840474798183553902010-08-17T15:21:00.004+02:002010-08-30T15:29:35.929+02:00'Knap opgebouwd, goed gedoseerd, buitengewoon fascinerend'Een kundige spin van <a href="http://www.recensieweb.nl/overons">Recensieweb</a> nam gisteren <i>Arty-farty</i> onder de loep. Mijn debuut 'moet het niet hebben van de oorspronkelijke plot of de verbazingwekkende situaties', schrijft <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Jona_Lendering">Jona Lendering</a>, maar dat geeft niet: 'Als ze deze kant op verder gaat, kan Gordts uitgroeien tot een geweldige schrijfster. In elk geval is er reden vooruit te zien naar haar hopelijk ambitieuzere tweede roman.'<br /><br /><span class="fullpost">De volledige recensie leest u <a href="http://www.recensieweb.nl/recensie/3266/Het+licht+onder+de+korenmaat.html">hier</a>.</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-85230356221592807812010-07-09T15:09:00.005+02:002010-08-30T15:15:37.555+02:00Arty-farty in HP top-tienIn de HP/De Tijd staat deze week een lijstje met 'smakelijk confettiproza' (zijnde: proza van 'jong aanstormend schrijftalent'). Met, last but not least, <span style="font-style:italic;">Arty-farty</span>! Volgens de journalist 'fileer' ik de pretenties van de hedendaagse kunstwereld 'vaardig' en 'debiteer' ik daarbij 'menige gedenkwaardige <span style="font-style:italic;">wisecrack</span>'. Dus!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THuubljDQtI/AAAAAAAAA8s/036RGHT19h4/s1600/HP1.png"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 157px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THuubljDQtI/AAAAAAAAA8s/036RGHT19h4/s400/HP1.png" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511190357976761042" /></a><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THuubljDQtI/AAAAAAAAA8s/036RGHT19h4/s1600/HP1.png"></a><span class="Apple-style-span" style="color:#551A8B;"><u><br /></u></span><br /><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><span class="fullpost"> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THuuhHh5fCI/AAAAAAAAA80/3dvUDoZpVVE/s1600/HP2.png"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 215px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THuuhHh5fCI/AAAAAAAAA80/3dvUDoZpVVE/s400/HP2.png" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511190452998077474" /></a></span></div>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-4619381126589794632010-06-19T14:58:00.005+02:002010-08-30T15:06:41.116+02:00Mooie recensie in de NRCIn de boekenbijlage van NRC Handelsblad verscheen gisteren (18-06-2010) een mooie recensie over <span style="font-style:italic;">Arty-farty</span>. Ik schijn een betrokkenheid te verraden die lang niet alle debutanten durven te laten zien! Joh. <div><br /></div><div>Titel: "Moeder zoekt iets echts in haar leven." Auteur: Ewout Kieft.<br /><br /><img src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THur02yEycI/AAAAAAAAA8U/3Qs0IW6PXY8/s400/NRC1.png" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 264px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511187493565024706" /><br /><br /><span class="fullpost"> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THusg3TXt4I/AAAAAAAAA8k/Ka6_N57KqaQ/s1600/NRC2.png"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 178px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/THusg3TXt4I/AAAAAAAAA8k/Ka6_N57KqaQ/s400/NRC2.png" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511188249618921346" /></a></span></div>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-36814083650413200282010-04-28T15:57:00.011+02:002010-06-08T15:56:29.686+02:00Kletsen op KlaraDonderdag 22 april. ‘Zou het niet tof zijn om enkele personages uit je boek op te sporen?’ Het is twee uur ’s middags en Isabel Voets van de VRT legt de lat hoog. Binnen drie uur moet ze een reportage klaar hebben, een flitsend radioverslag waarin ik de bezoekers van <a href="http://www.artbrussels.be/">Art Brussels</a> het vuur aan de schenen leg. ‘Waar hangt JP uit?’ vraagt Isabel. ‘En heb je al een Charlotte gespot?’<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hC2Q2tUQI/AAAAAAAAA5k/a9aNetyCweA/s1600/bubbels.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 200px; height: 104px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hC2Q2tUQI/AAAAAAAAA5k/a9aNetyCweA/s200/bubbels.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465191647818895618" border="0" /></a>Ik aarzel. Vandaag is de eerste dag van deze kunstbeurs, en de eerste dag is gereserveerd voor de VIPs. Die zijn over het algemeen oprecht in kunst geïnteresseerd; voordat de grote massa binnenstroomt, willen ze hun deals gesloten hebben (of juist niet, maar wel met opzet). Ze ademen kunst, ze dromen kunst – dit allemaal in tegenstelling tot de personages in “<a href="http://www.thomasrap.nl/web/Boek-5.htm?dbid=27546&typeofpage=400494">Arty-farty</a>”. JP is nergens te bekennen. Als ie al komt opdagen, dan wordt dat pas om 16u, startsein voor de vernissage. Of nog veel later, als de nacht begint te bubbelen op de <a href="http://fr.elle.be/Blog/ELLE-Arty-Party">Arty Party</a> van modeblad Elle.<br /><br />Maar goed, feit is dat Isabel om 15u aan het monteren moet slaan. We staan bij de Champagne Bar in Hal 1. Daar: we krijgen een stelletje gladde jongens in het vizier. Ze nippen aan de champagne, à 10 euro per glas. Zó Jean-Pierre! Ik haast me erheen, Isabel volgt met haar megamicrofoon. Maar nee, les amis de JP are not amused en wimpelen ons af voordat ik een woord uit mijn strot heb gekregen. Tja. Next!<br /><br /><span class="fullpost">Onbevreesd als ware nieuwsjagers zoeken we verder... Jonge JP (maar dan galeriehouder, en met </span><span class="fullpost">meer passie voor kunst): check. Kritische Olivier: check. Vermoeide Charlotte (verzamelaarsvrouw, wel met meer passie voor kunst): check. Gallerina (maar met meer passie voor kunst): check, check, double check...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hFHhlwLaI/AAAAAAAAA6E/G4dckCxcUS8/s1600/gallerina.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 212px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hFHhlwLaI/AAAAAAAAA6E/G4dckCxcUS8/s320/gallerina.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465194143392214434" border="0" /></a><br />Om 15u15 ben ik uitgeput en is Isabel tevreden. ‘Zorg dat je om vijf uur op de mezzanine bent,’ zegt ze voordat ze wegstuift. ‘Je bent het tweede item van het programma. Eerst komt de repo, daarna word je geïnterviewd. Hal drie, bij de tapas bar – niet vergeten!’<br /><br />Niet vergeten, nee. Mijn eerste live interview! Met <a href="http://nl.wikipedia.org/wiki/Heidi_Lenaerts">Heidi Lenaerts</a> van Klara! Heidi Lenaerts is bekend. Niet door mij, maar door mijn broer, groot Klara-fan. Die vindt Heidi supergoed. ‘En ze heeft zo’n mooie stem...’<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hG3o9MbqI/AAAAAAAAA6c/kjPqkRzYHC0/s1600/stress.png"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 132px; height: 200px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hG3o9MbqI/AAAAAAAAA6c/kjPqkRzYHC0/s200/stress.png" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465196069514931874" /></a>17u. Ik ben er. De studio waarvandaan <a href="http://radio.klara.be/radio/10_home.php">Klara</a> live uitzend, is in tegenstelling tot mijn verwachtingen geen geluidsdichte kubus. Gewoon een tafel met daarnaast een soort deejay-equipment. Ik zie een gestresste Isabel, die het toegestroomde publiek op witleren krukjes geen blik waardig gunt. Ze is nog druk aan het monteren. Aan de interviewtafel zit Heidi Lenaerts, haar jonge koppie verborgen achter een megamicrofoon. Is ze nerveus? Een kleine dame trippelt naar me toe, dolblij mij te zien. ‘De eerste gast is nog niet gearriveerd,’ fluistert ze. ‘Als hij niet snel komt opdagen, word jij het eerste item, oké?’ Ik knik. Kan mij het schelen of ik het eerste of het laatste item word! Ik word een item! Kom maar op!<br /><br />Mijn voorganger meldt zich net op tijd. Heidi schikt haar bleekblonde haar. Go? Go. Ze begint in de megamicrofoon te praten. De Klara-banner achter haar wappert tevreden, de lieve luisteraars smelten van geluk. Babel, het dagelijkse cultuurprogramma van de KLAssieke Radio, is begonnen.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hGSqadrJI/AAAAAAAAA6U/GLDF4OKnpog/s1600/nerveus.png"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 200px; height: 133px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hGSqadrJI/AAAAAAAAA6U/GLDF4OKnpog/s200/nerveus.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465195434250972306" border="0" /></a>Item één is bijna af. Ik word met de minuut onrustiger. En dan: een liedje. Item één ruimt het veld; ik word gewenkt. Heidi Lenaerts en ik schudden handjes, maar dat moment duurt kort: ze moet haar vragen herzien, want de repo komt nu toch pas als slot van het item. Isabel monteert nog steeds...<br /><br />Ik wacht. Vraag een glaasje water, krijg een glaasje water, blijf wachten, wacht nog wat meer. ‘Ik heb je boek gelezen,’ zegt Heidi Lenaerts opeens. Ze kijkt me aan, we hebben contact. ‘Met heel veel plezier. Ik heb het in één ruk uitgelezen!’<br /><br />Ik lach. Te hard, maar de zenuwen verliezen het van mijn opluchting. Heidi steekt haar hand uit naar de deejay en zegt iets dat betekent: we gaan live. Drie, twee, één, en: ‘Schrijfster Emily Gordts zit bij mij, zij schreef “Arty-farty”, over de hedendaagse kunstwereld. Goeie avond!’<br /><br />Mijn eerste live interview op de Belgische radio - let the games begin!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hFpt4M2FI/AAAAAAAAA6M/7aeJ0t6bFkQ/s1600/heidi.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 246px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S9hFpt4M2FI/AAAAAAAAA6M/7aeJ0t6bFkQ/s320/heidi.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465194730806368338" border="0" /></a><br /><a href="http://www.cobra.be/cm/1.765285?view=popupPlayer">Beluister het interview hier...</a><br /><br />Muziek, en het is voorbij. Ik heb het overleefd. Heidi glimlacht me toe en duwt haar doorleefde exemplaar van “Arty-farty” naar me toe. ‘Wil je het signeren voor mij?’ vraagt ze. Ik wil, Heidi, ik wil. Al vroeg je me van het dak van de Expo te springen. Maar nog even niet: daar begint de reportage. Ik moest <a href="http://www.cobra.be/cm/1.765289?view=popupPlayer">naar de repo luisteren</a>. En lachen.</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-37363443931501133482010-04-16T17:31:00.006+02:002010-04-20T16:22:39.814+02:00Joost Zwagerman over ‘Arty-farty’: lekker, snel en swingendHeeft u ‘Duel’ inmiddels gelezen, lieve lezer? U weet wel: het <a href="http://www.nu.nl/boek/2199352/joost-zwagerman--duel.html">bonusboek</a> dat u van uw letterleverancier ontving tijdens de vorige Boekenweek. Het werd gedrukt in een oplage van 958.000. (Gemist? Woont u vast in een wifiloze grot, al dan niet in de Belgische Ardennen.)<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8iD2GmUa1I/AAAAAAAAA5c/qsEiEPcC838/s1600/duel.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 106px; height: 176px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8iD2GmUa1I/AAAAAAAAA5c/qsEiEPcC838/s320/duel.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5460759513694235474" border="0" /></a>Gemist of niet, zie het plaatje hiernaast. De omslag van ‘<a href="http://www.joostzwagerman.nl/web/artikelpagina/Nog-meer-lof-voor-Duel.htm">Duel</a>’, jawel. Valt u iets op? Die gouden lijst misschien? Ook leeg, ook symbolisch… Net als ‘<a href="http://www.thomasrap.nl/web/Boek-5.htm?dbid=27546&typeofpage=400494">Arty-farty</a>’ biedt ‘Duel’ een Kritische Kijk op de hedendaagse kunstwereld. En om de vergelijking te voltooien: beide romans eindigen met een dubbele epiloog.<br /><br />U kunt wel raden wie ik uitnodigde voor mijn <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/03/life-after-my-arty-party.html">lanceringsfeestje</a>. En wie niet kwam. (Wat trouwens erg begrijpelijk was: Joost Zwagerman had net een Boekenmáánd achter de rug en was totaal gesloopt.) Wat u niet kunt raden, is dat hij aanbood mijn debuut te lezen. En van commentaar te voorzien…<br /><br /><span class="fullpost"> Een mailwisseling volgde. Voor u, lieve lezer, met goedkeuring van de grote Z, een selectie!<br /><blockquote style="font-family:courier new;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold;">7 april, 19:26</span><br /><br />Ha Emily, boek ontvangen. Dank je! Eerste hoofdstuk gelezen - leest als een trein, erg amusant, ik zie wel een parallel met mijn '<a href="http://www.joostzwagerman.nl/web/leverbare-titels/Titelpagina.htm?dbid=20441&typeofpage=427925">Gimmick!</a>' uit 1989.<br /><br />Groet! J<br /><br /><span style="font-weight: bold;">7 april, 22:11</span><br /><br />:) Blij dat m'n boek nog leefde toen je 'm opraapte... Hij donderde met zo'n harde klap in je huis! Een knal van een binnenkomst... Net als mijn eerste hoofdstuk. Dat knalt te hard, vind ik nu – achteraf. Heb ik niets aan, nu, maar ik léér ervan. *puke*<br /><br />Emily<br /><br /><span style="font-weight: bold;">7 april, 23:45</span><br /><br />Ik ben nu ongeveer halverwege... Wat is er mis met het eerste hoofdstuk? Mag best hard knallen.<br /><br />Ik ga morgen verder lezen – het is een 'lekker' boek, hoor, snel en swingend. Groet! J<br /><br /><span style="font-weight: bold;">8 april, 14:06</span><br /><br />Een lekker boek, zegt de grote Zwagerman, snel en swingend!!! Tjonge jonge, dat is echt gaaf... </span></blockquote><blockquote style="font-family:courier new;"><span style="font-size:85%;">Benieuwd of het lekker, snel en swingend blijft! :)<br /><br />DANK!!<br />Emily<br /><br /><span style="font-weight: bold;">12 april, 22:07</span><br /><br />Ha Emily, 'Arty-farty' nu uit; mijn complimenten.<br /><br />Ik vind overigens de eerste helft van het boek wél in orde, hoor. Ietsje meer moeite had ik met een of twee hoofdstukken uit de tweede helft, vooral wanneer het gesprek tussen moeder, vader, zoon en Annie zich voltrekt. In dat hoofdstuk is de vader, metaforisch gezien, wel vier dieren, kort achter elkaar. Dat is wat veel van het goede. Verder is de vader iemand met niet éen goede eigenschap. Moeder en zoon vind ik het best 'getekend', zeg maar.<br /><br />Afloop zag ik niet direct aankomen, hoewel de vooruitwijzing naar China en gif in poedermelk ons natuurlijk wel in die richting manoeuvreert. Ik had wel het idee dat je tegen het einde je natuurlijke distantie als verteller/schrijver ietsje verloor. Er bleef niets meer over van de vader, een boeman en een hufter was en is het – had hij niet een sprankje sympathieke eigenschappen mee kunnen krijgen? Dat had het wat 'ronder' gemaakt.<br /><br />Maar dit zijn opmerkingen in de marge, ik heb ‘Arty-farty’ met veel plezier gelezen.<br /><br />Groet! J</span></blockquote>Heerlijk, toch? En hij heeft helemaal gelijk. Ook dat nog! Ben snel vriendjes geworden met Joost Zwagerman op Facebook...<br /><br />...waardoor ik vandaag dit te zien kreeg:<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8iDpOCxdsI/AAAAAAAAA5U/pilKMef63vI/s1600/zw-ley.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 42px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8iDpOCxdsI/AAAAAAAAA5U/pilKMef63vI/s320/zw-ley.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5460759292354328258" border="0" /></a><br />Dirk Leyman! <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/04/arty-farty-in-de-morgen.html">Hihi</a>. ‘t Kan verkeren, zei Bredero, en hij kon het weten. </span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-67354597730515685222010-04-14T21:22:00.002+02:002010-04-15T10:04:02.380+02:00'Arty-farty' in De MorgenIn een ‘oud’ maar nog steeds zeer lezenswaardig artikel van De Groene Amsterdammer las ik onlangs over het lot van debutanten. Debutanten die beschikken over een beetje ‘nieuw, fris geluid’, zo schreef journalist Jasper Henderson, kunnen rekenen op recensies. ‘Over het algemeen zijn de toon en het oordeel van de recensie welwillend: enkele kinderziektes worden aangestipt, een paar ongelukkige formuleringen worden er uitgepikt, maar de auteur krijgt het voordeel van de twijfel, het is immers een debuut.’<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8bADVI2wcI/AAAAAAAAA5E/kJdM7ysr-bI/s1600/aankondigingdemorgen.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 122px; height: 215px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8bADVI2wcI/AAAAAAAAA5E/kJdM7ysr-bI/s320/aankondigingdemorgen.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5460262761679733186" border="0" /></a>Nou is dit debutantje met d’r neus in de boter gevallen, lieve lezer! Vandaag werd een recensie van ‘<a href="http://www.thomasrap.nl/web/Boek-5.htm?dbid=27546&typeofpage=400494">Arty-farty</a>’ gepubliceerd in De Morgen. De Morgen, ja! Ik hou van De Morgen. Goed formaat ook.<br /><br />Enfin, over de toon en het oordeel van ‘mijn’ recensie valt te twisten, maar ik sta dus in De Morgen. Twee keer zelfs: het stuk werd door de redactie zo opzienbarend geacht, dat het de dag voordien zelfs werd áángekondigd.<br /><br />Nu weet ik waarom. Recensent was niet eender wie. Het was <a href="http://papierenman.blogspot.com/">De Papieren Man</a>. Jawel: <a href="http://www.nrcboeken.nl/colofon/dirk-leyman-de-papieren-man">Dirk Leyman</a> vond ‘Arty-farty’ interessant genoeg om het te bespreken! <br /><br /><span class="fullpost">Zat m’n neus in de boter, de rest volgde snel. De recensie staat vol rake zinnen. Deze bijvoorbeeld, erg mooi, moet je horen:<br /><br /><blockquote>Dat ze goed ingevoerd is in de holle uitwassen van de kunsthandel, willen we best geloven. Toch is het belangrijkste effect van [Gordts’] spervuur van opgepimpte dialogen en taferelen een stiknerveus gevoel, alsof je plots in het nauw wordt gedreven.</blockquote><br />Nu was het inderdaad mijn bedoeling de lezer in het nauw te drijven; zelf word ik immers ook stiknerveus van al die ‘omhooggevallen kunstcommerçanten’ met of zonder ‘flitsende dollartekens in de ogen’, en van die zwermen gallerina’s, allesbehalve ‘wezenlijk geïnteresseerd in artistieke drijfveren of in authenticiteit’. Papieren Man, chapeau!<br /><br />Hij gaat verder:<br /><br /><blockquote>Zeker is dat mijn bloeddrukwaarden tijdens het lezen van Arty-farty gevaarlijke hoogten moeten hebben bereikt. Gordts levert een ware uitputtingsslag.</blockquote><br />Hulde! Mijn bloeddruk was eveneens zorgwekkend hoog toen ik al die ‘fletse oneliners’ en ‘geleende grappen’ op JP’s lippen legde. Het schrijven van ‘Arty-farty’ was bijzonder vermoeiend.<br /><br />Tegen het einde van de recensie wordt JP geciteerd op een nogal ongelukkig moment. De arme jongen heeft net een strikvraag van zijn baas geïncasseerd: “Wat betekent kunst voor jou?” Het antwoord is niet bepaald drukinktwaardig. JP hakkelt (en Leyman citeert): “Voor mij betekent kunst uiteraard heel erg veel, maar voor de nieuwe rijken veel te weinig.”<br /><br />O Jean-Pierre, jongen toch. Ik kan me de plaatsvervangende schaamte nog herinneren toen ik die zin noteerde – een gevoel dat mijn tenen deed krullen. Kon JP dan echt niets beters bedenken? Nee, daar was hij niet toe in staat, dat was overduidelijk. Toch?<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8bAPXBySZI/AAAAAAAAA5M/aq4MewgdjJw/s1600/leyman.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 214px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S8bAPXBySZI/AAAAAAAAA5M/aq4MewgdjJw/s320/leyman.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5460262968345381266" border="0" /></a></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-11469008186023222962010-04-09T15:30:00.024+02:002010-04-09T16:31:56.407+02:00“Leeg, glad en hijgerig” versus “een scherp boek”<div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;">‘Een recensent, dat is een man, die alles weet maar zelf niets kan.’<br />(Ernst von Wildenbruch, 1902) </span><br /></div><br />Ja, uit zo<span>’</span>n citaat blijkt wel dat ze het een eeuw geleden al wisten: recensies, hé, wat moet je ermee? Zijn ze goed – goed doordacht – dan heeft een schrijver er heel wat aan, zeker een debutantje. Je steekt er wat van op, baalt dat je niet beter bent, niets aan de hand. Zijn de recensies ook nog eens positief, dan – o – dan vult de borst van de schrijver zich met liefde voor de recensent in kwestie.<br /><br />Bewondering, het mooiste liefdeslied.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S784bVap9nI/AAAAAAAAA4M/X6RMq_4rLsI/s1600/elskunst.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 188px; height: 214px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S784bVap9nI/AAAAAAAAA4M/X6RMq_4rLsI/s200/elskunst.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5458143315652900466" border="0" /></a>Maar u begrijpt het: in mijn borst valt geen greintje liefde te bespeuren. In elk geval niet voor de eerste recensent die mijn debuutroman onder handen nam, en gelijk vermorzelde. Dat deed ie inmiddels twee weken geleden, maar ik ben er nog steeds niet goed van. Ik zeg u: een slechte recensie kan de gezondheid ernstig schade berokkenen, met een sip lipje als symptoom.<br /><br />De Leeuwarder Courant, 26 maart:<br /><span class="fullpost"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S785ECbhGZI/AAAAAAAAA4c/TTjJiYHkzSw/s1600/leeuwarder_koekoerant.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 314px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S785ECbhGZI/AAAAAAAAA4c/TTjJiYHkzSw/s320/leeuwarder_koekoerant.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5458144014930876818" border="0" /></a><br />Ik vermoed dat deze meneer – ik noem hem Nelson Harmkes – ‘Arty-farty’ niet heeft uitgelezen. (Dat moet me natuurlijk al het zwijgen opleggen: niets zo erg als een recensent die niet eens tot de laatste bladzijde raakt.) Waarom ik dat vermoed? Omdat de eerste helft van mijn roman absoluut leeg, glad en hijgerig is. Dat was de bedoeling. De kant van de kunstwereld die ik beschrijf, ís leeg, glad en hijgerig. Pas daarna gaat het kantelen, wordt het rustiger, komt het goed – literair gezien dan.<br /><br />Beteuterd stuurde ik de recensie door naar mijn drie-eenheid: lezer (Frans), redacteur (Thomas) en vader (papa).<br /><br />Frans mailde terug:<br /><blockquote style="font-family: arial;">‘Ik sla het boek even open en zie meteen de zin “Het zwembad ligt er sfinxachtig bij, alsof de wereld nooit een moment zonder dit zwembad heeft gekend.” Mooi en niet glad of hijgerig!’</blockquote>Thomas mailde terug:<br /><blockquote style="font-family: arial;">‘Who the hell is Nelson Harmkes??? Waarschijnlijk een geborneerde, humorloze, trage, zweterige, zwatelende, zanikende zestiger. Het melamine-schandaal een “incidentje”? Charlotte's goodwill-werkzaamheden “hippe gedragingen”? Deze man is te dom voor dit boek.’</blockquote>Papa mailde terug:<br /><blockquote style="font-family: arial;">‘Nelson Harmkes is de zoon van Nelson Harm. Leeft in de schaduw van zijn vader in een plaggenhut met strooien dak en is er nog nooit in geslaagd een boek te schrijven. Dan is ie maar recensent geworden.’</blockquote>Zo.<br /><br />Ik laat de beste man (die me - nu ik die reacties herlas – toch vooral vult met medelijden) trouwens anoniem. Ik weet niet zo goed waarom. Misschien omdat ik hem niet heb gevraagd of ie afgekraakt wilde worden.<br /><br />Hmm.<br /><br />Nu het goede nieuws: hij heeft helemaal geen gelijk, maar Maarten Asscher, invloedrijk directeur van de Athenaeum Boekhandel in Amsterdam, wel. Die mailde immers het volgende, via mijn goede vriend Frans:<br /><blockquote style="font-family: arial;">On 17/03/10 14:57, “Maarten Asscher” (via “Frans Goddijn”) wrote:<br /><br />Dag Frans,<br /><br />Scherp boek, hoor, van Emily Gordts. Ik heb het pardoes bijna uit gelezen, gisteravond, wat op zich al een compliment is (want een mens heeft al zoveel boeken klaarliggen). De types uit de kunstscene worden pijnlijk scherp neergezet, zonder dat ze louter typetjes worden. Zijn er al plannen voor film of tv? Hoe dan ook, succes aan de auteur, en een vrolijke presentatie gewenst op de 22ste (waar ik helaas niet bij zal zijn).<br /><br />Groet,<br /><br />Maarten<br /><br />P.S. Wij hebben het boek bij aanbieding besteld, dus het zal hier zeker liggen!</blockquote>Of, om nog maar eens een Duitser aan te halen die ik alleen via citaten.net ken:<br /><br /></span><div style="text-align: center;"><span class="fullpost"><span style="font-style: italic;">‘Wij houden het meest van ervaringen die onze meningen bevestigen.’<br />(Sigmund Graf, ergens tussen 1899 en 1979)</span></span><br /></div><span class="fullpost"><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S784iwoRa9I/AAAAAAAAA4U/UsVA6jBHmSE/s1600/asscher.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S784iwoRa9I/AAAAAAAAA4U/UsVA6jBHmSE/s320/asscher.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5458143443216853970" border="0" /></a><br /></span><div style="text-align: left;"><span class="fullpost"><a href="http://boeken.vpro.nl/personen/22544136/">Maarten</a>, dank. </span></div>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-84705736291822935542010-04-01T15:06:00.012+02:002010-04-03T13:13:15.477+02:00In het hol van de leeuwEen schooltje in een dorp dat meer lettergrepen dan inwoners telde (Re-tran-che-ment), dáár hield ik afgelopen zaterdag mijn eerste voorlees- en signeersessie. Het hol van de leeuw, jawel. Dat lag niet aan het hol, maar aan de leeuw: mijn ouders hadden honderd vrienden en kennissen uitgenodigd om hen te laten zien dat Hun Dochter niet alleen kon Schrijven, maar ook nog eens kon Spreken. Ja ja.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SflXY8D2I/AAAAAAAAA3k/3O3KfSmtjdg/s1600/luisteren.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 222px; height: 146px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SflXY8D2I/AAAAAAAAA3k/3O3KfSmtjdg/s320/luisteren.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455160512935104354" border="0" /></a>Ze deden het om goed te doen, en ze deden het zeer goed: er kwamen zeker 75 man opdagen, en alle 84 meegenomen exemplaren van <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span> liggen inmiddels op nachtkastjes in Knokke, Kortrijk, Antwerpen, Gent en Brussel.<br /><br />Op de hoge deuren van D’Ouwe Schoole had mijn moeder twee posters geplakt, met daarop mijn veramerikaanste gezicht en de cover van <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span>. De koffieslurpende Zeelanders die op een terrasje daartegenover zaten, moeten het maar raar gevonden hebben. De slagzin die ik voor de poster bedacht – ‘Als alleen kunst je nog kan redden’ – stak nog schriller af tegen het zaaltje dat ik binnen aantrof. Op een podium waar de lagere school een dag eerder had ‘opgetreden’, had men een soort troon gezet. Een stoel met rode bekleding, waar ik waarschijnlijk plaats moest nemen als een soort Sinterklaas. De gasten zouden op het kotskleurige linoleum moeten blijven staan.<br /><br /><span class="fullpost"> Of ze dat leuk zouden vinden, viel te bezien. Er zaten bijzondere types tussen, nogal arty-farty eigenlijk, maar dat mag ik niet zeggen, net zoals zij niet mochten zeggen dat ze stiekem alleen waren gekomen om mijn moeder een pleziertje te doen, en niet om mij te horen voorlezen. Ik hield een korte toespraak (klik voor een leesbare versie) (enfin, u moet het nog maar kúnnen lezen):<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfD6551EI/AAAAAAAAA20/R6Oq-nrSI1c/s1600/Speech+Retranchement+1.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 235px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfD6551EI/AAAAAAAAA20/R6Oq-nrSI1c/s320/Speech+Retranchement+1.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455159938353058882" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfKr_CapI/AAAAAAAAA28/mgtIfxrEoB4/s1600/Speech+Retranchement+2.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 230px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfKr_CapI/AAAAAAAAA28/mgtIfxrEoB4/s320/Speech+Retranchement+2.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455160054607145618" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfO2hLbnI/AAAAAAAAA3E/J1l2OxvcRcQ/s1600/Speech+Retranchement+3.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 237px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfO2hLbnI/AAAAAAAAA3E/J1l2OxvcRcQ/s320/Speech+Retranchement+3.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455160126154174066" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfSsvlEkI/AAAAAAAAA3M/UiQYW5lpijA/s1600/Speech+Retranchement+4.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 231px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfSsvlEkI/AAAAAAAAA3M/UiQYW5lpijA/s320/Speech+Retranchement+4.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455160192249696834" border="0" /></a><br />Daarna las ik, verspreid over de middag, drie stukjes voor, waarvan er slechts één niet over kunst ging. Dat kreeg dan ook gelijk het slapste applaus. Ik zag er de humor wel van in. Driekwart van de genodigden zat in de kunst, dus kunst konden ze krijgen. Het succes straalt af op de foto’s die de immer geweldige <a href="http://www.kostverlorenvaart.nl/">Frans Goddijn</a> van deze arty party maakte, <a href="http://tinyurl.com/y9pedzb">hier</a> te zien.<br /><br />Achteraf kreeg ik volop mailtjes van mensen die het boek hadden gelezen. Veel recensies heeft Arty-farty nog niet gekregen; dit is wellicht een mooi alternatief. Heel objectief, natuurlijk...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfekX3q4I/AAAAAAAAA3c/3i67k5i0l9E/s1600/Verkooptafeltje+organiseren.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 192px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfekX3q4I/AAAAAAAAA3c/3i67k5i0l9E/s320/Verkooptafeltje+organiseren.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455160396161198978" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;">‘Het boek is gelezen; in enen trek en heb ervan genoten. Je epiloog was schitterend, als een goede île flottante – je weet hoe moeilijk het is om dat dessert goed te maken, neen?’</span><br /><span style="font-style: italic;">– O.M.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">‘Je hebt een fantastische, sappige taal! Heel vlot en leuk te lezen... en ook heel verrijkend! In het Frans zou het </span><span>Les aléas d'une famille très comme il faut</span><span style="font-style: italic;"> kunnen heten...’</span><br /><span style="font-style: italic;">– C.K.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">‘We zijn ondertussen het boek aan het lezen: heel vlot, boeiend en ook gedurfd!’</span><br /><span style="font-style: italic;">– P. & M.K.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">‘Ik had mezelf opgelegd om te wachten met je boek te beginnen lezen tot vrijdag (vliegtuig naar NY) maar ik heb het niet kunnen laten… Ik ben toch al een eindje gevorderd en ik vind het heel onderhoudend geschreven. Zal op zoek moeten gaan naar een ander boek voor mijn vlucht!’</span><br /><span style="font-style: italic;">– S.V.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">‘Het boek heeft een enorme vaart. Er zit humor in. Ik heb veel en vaak gegniffeld. Het milieu waarin het verhaal zich afspeelt, vind ik goed getroffen en het bevalt mij wel dat je het op de korrel neemt.’</span><br /><span style="font-style: italic;">– M.H.</span><br /><br /><span class="fullpost"><span style="font-style: italic;">‘</span></span><span style="font-style: italic;">Ik heb het boek Arty-farty vanochtend in bed uitgelezen. Vond het steeds sterker worden, kon het niet meer wegleggen. Prachtig zoals de verhalen bij elkaar komen, heel subtiel uiteindelijk.</span><span><span class="fullpost"><span style="font-style: italic;">’</span><br /><span style="font-style: italic;">– L.G.</span></span></span><br /><br /></div><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfXxCQk6I/AAAAAAAAA3U/adFFB-he_f8/s1600/tevreden+klant.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 313px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S7SfXxCQk6I/AAAAAAAAA3U/adFFB-he_f8/s320/tevreden+klant.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5455160279301133218" border="0" /></a><br />Aan de ‘echte’ recensies (en wat die doen met een debutantje) wijd ik binnenkort een blogpostje! Maar dan moet u nu toch echt m’n roman bestellen, hoor. Gelukkig is Thomas Rap een moderne uitgeverij. Bestel <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span> <a href="http://www.thomasrap.nl/web/Boek-5.htm?dbid=27546&typeofpage=400494">hier</a>! </span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-14131928174741011952010-03-26T15:47:00.019+01:002010-03-26T16:38:27.570+01:00Life after my arty-partyOp pagina 47 van mijn pas verschenen roman heeft Charlotte, één van de twee hoofdpersonen, het moeilijk. Ze is gespannen als een achillespees; als het arme mens niet oppast, knapt ze uit elkaar. Gelukkig heeft ze van haar eega een autootje gekregen – een grijze Mini Cooper met English Malt Brown Leather bekleding – waarin ze tot rust kan komen. In haar ‘grijze cocon’ beeldt ze zich een wit vlak in, met in het midden een ballon. ‘Een enorme, blauwe ballon, precies zoals Annie het haar heeft geleerd.’<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zJj4NIc6I/AAAAAAAAA1E/EIMdSR_SRxg/s1600/blij.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 199px; height: 172px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zJj4NIc6I/AAAAAAAAA1E/EIMdSR_SRxg/s320/blij.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5452954867058897826" border="0" /></a>Een beetje raar, dat witte vlak met die blauwe ballon. Geen idee waar ik het vandaan haalde. Maar ik baal dat ik zelf geen Mini Cooper heb, met of zonder English Malt Brown Leather, want ik kan zo’n coconnetje wel gebruiken. Sinds zaterdag ben ik een stuiterbal, en het is hoog tijd om uit te stuiteren.<br /><br />Reden voor al dat gestuiter: mijn boekpresentatie oftewel arty-party op maandagmiddag. Lieve lezer, het was fantastisch. Het was onvergetelijk! Enfin, het was precies zoals een arty-party hoort te zijn... Het begon met de speech die Thomas, mijn redacteur, gaf. Wat een speech! De beste man moet echt eens gaan debuteren... (Klik voor een leesbare versie, ja, because he’s worth it!)<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zOy5cqIHI/AAAAAAAAA1M/koJm6ET7SQM/s1600/speech_thomas_1.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 251px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zOy5cqIHI/AAAAAAAAA1M/koJm6ET7SQM/s320/speech_thomas_1.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5452960622648631410" border="0" /></a><br /><span class="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zO8u-uv1I/AAAAAAAAA1U/Fl4irIMzVyw/s1600/speech_thomas_2.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 248px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zO8u-uv1I/AAAAAAAAA1U/Fl4irIMzVyw/s320/speech_thomas_2.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5452960791637442386" border="0" /></a><br />Vervolgens was het mijn beurt. Een echte speech kan je mijn toespraakje niet noemen; het was meer een uitgebreide dankjewel. Bovendien kwam het er allemaal in het Vlaams uit, waarschijnlijk omdat ik me meer Vlaams dan Nederlands voelde op dat moment. Of omdat ik me deels richtte tot mijn (Vlaamse) oma: haar 87-jarig gezichtje was op een groot scherm te zien, want zij volgde het feestje via de videofunctie van Skype. Tot op het laatste moment was onduidelijk of de verbinding het zou doen, maar de internetgoden waren ons gunstig gezind. Zodoende kon ik het symbolische eerste exemplaar van <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span> aan mijn allerliefste Nenene (spreek uit: nènèn) geven. Ontroerd was zij, en velen met haar.<br /><br />Mijn speech gooi ik, ongecensureerd en wel, ook maar even online (klik voor een leesbare versie, tenminste, als u mijn krabbels kunt ontcijferen)...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPCUhPYOI/AAAAAAAAA1c/__ViWm08IEY/s1600/speech_emily_1.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 225px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPCUhPYOI/AAAAAAAAA1c/__ViWm08IEY/s320/speech_emily_1.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5452960887613645026" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPHlDhB3I/AAAAAAAAA1k/xAya1tyw3Y8/s1600/speech_emily_2.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 226px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPHlDhB3I/AAAAAAAAA1k/xAya1tyw3Y8/s320/speech_emily_2.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5452960977951721330" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPMRuiUZI/AAAAAAAAA1s/PrDVmLPj0g8/s1600/speech_emily_3.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 226px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPMRuiUZI/AAAAAAAAA1s/PrDVmLPj0g8/s320/speech_emily_3.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5452961058662797714" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPRDIX3II/AAAAAAAAA10/wStQHI_df10/s1600/speech_emily_4.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 224px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6zPRDIX3II/AAAAAAAAA10/wStQHI_df10/s320/speech_emily_4.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5452961140643978370" border="0" /></a><br />We zijn nu drie dagen verder, en ik geniet nog steeds na. Het lukt me maar niet om uit te stuiteren... Dat komt bijvoorbeeld door de adembenemend mooie <a href="http://bit.ly/cYmMuV">partypics</a>, genomen door de onvolprezen <a href="http://www.kostverlorenvaart.nl/">Frans Goddijn</a>. Of door het kippenvelgevende <a href="http://alexloves.com/2010/03/arty-farty-by-emily-gordts/">stukje</a> dat mijn fashion-blogging nichtje <a href="http://alexloves.com/about-2/">Alexandra Vanthournout</a> schreef.<br /><br />Recensies zijn (nog?) niet verschenen, maar ik heb genoeg te lezen en te leren: veel vrienden die maandag een gratis exemplaar van de uitgever kregen (dank nogmaals, <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2009/05/jij-wij-en-je-boek.html">Hans</a>!), mailden mij al hun leeservaringen door. Ik leer veel van die mailtjes, eerlijk als ze zijn. Zo heb ik begrepen dat er te veel namen in het boek staan. Zal niet meer gebeuren in mijn tweede roman (die er komt, o jazeker, u bent gewaarschuwd). Ze wijzen mij ook op de foutjes die zich, ondanks verwoede pogingen van <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/02/post-parti.html">persklaarmaker en corrector</a>, in de tekst wurmden… Aargh!!!<br /><br />Geeft u uw opmerkingen gerust door – graag zelfs! De tweede druk moet foutloos uit de persen rollen... Want de toekomst mag nu nog beangstigend blanco zijn, ik zie er de kleur van hoop in! Roze is dat, geloof ik. Roze.</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-90887573314818541222010-03-17T16:53:00.019+01:002010-03-18T10:50:57.039+01:00MIJN BOEK IS BINNEN!!!!Gisteren om 16:57 stuurde die lieve Marketing-Madelon van De Bezige Bij/Thomas Rap mij een mailtje.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6D9yBF2WQI/AAAAAAAAA0s/zmT4-q8-ON0/s1600-h/Kijkdan+kijkdan.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 167px; height: 182px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6D9yBF2WQI/AAAAAAAAA0s/zmT4-q8-ON0/s320/Kijkdan+kijkdan.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5449634584846555394" border="0" /></a>‘Hoera!’ begon Madelon.<br />Hoera? Hm. Hoera dan maar!<br />‘Je boek is binnen!’<br />Mijn <span style="font-style: italic;">boek</span> was binnen?<br />‘Het ziet er prachtig uit!’<br />Mijn boek was <span style="font-style: italic;">binnen</span>?<br />‘Gefeliciteerd!’<br /><br />MIJN BOEK IS BINNEN!!!!<br /><br />Dat mijn boek zou binnenkomen – een stuk of tweehonderd kloontjes, knus verpakt ter adoptie door deze of gene – wist ik al. Maar zo snel? Ik had het blijde nieuws ten vroegste op donderdag verwacht. Hoog tijd om mijn uitgever te bellen. <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2009/05/jij-wij-en-je-boek.html">Hans Nijenhuis</a> is immers altijd op de hoogte van alles; heerlijk is dat.<br /><br /><span class="fullpost">Hans nam meteen op – ‘Émily Gordts,’ jubelde hij in zijn typische vrolijkheid, ‘Háns Nijenhuis!’ – en gniffelde toen hij mijn hysterie opmerkte. Die Madelon toch; ze bleek Uit De School te hebben geklapt. ’t Schijnt traditie te zijn dat de redacteur ‘zijn’ auteur belt, en dat de rest van de uitgeverij tot dan moet zwijgen. En mijn redacteur was gisteren niet op kantoor. Kortom: ik moest geduld hebben.<br /><br />Ik had geduld tot 9:37 vanochtend. (Best knap, al zeg ik het zelf.) Toen belde ik Thomas. (Hij is de beste redacteur van de hele wereld, for the record.)<br /><br />‘Wanneer bél je me nou?’<br />‘Hoezo, wanneer bel ik je nou?’<br />‘Mijn boek! Mijn boek is binnen!’<br />‘Ik start net mijn computer op, ik b–’<br />‘Is het leuk geworden?’<br />‘Prachtig. Het ligt hier op mijn bureau. Ik zie het nu ook pas.’<br />‘O ja. Maar is het leuk?’<br />‘Je hebt het nog niet gezien?’<br />‘Ik moest wachten!’<br />‘Het is fantastisch.’<br />‘Ruikt het lekker?’<br />‘Het ruikt heerlijk.’<br />‘Mag ik komen?’<br />‘Je mag komen.’<br /><br />Ik kwam, ik zag, ik viel in katzwijm.<br /><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6D99-jmOzI/AAAAAAAAA00/IXEYVSDk4Vo/s1600-h/Behave+yourself.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 294px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6D99-jmOzI/AAAAAAAAA00/IXEYVSDk4Vo/s320/Behave+yourself.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5449634790324452146" border="0" /></a><br /><span style="font-style: italic;">Hans Nijenhuis (links) zet het display nog snel even goed...<br />Thomas van den Bergh plaatst het boek in fotogenieke positie...<br />En Emily Gordts, tja, die...<br /></span></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6D-N9veZVI/AAAAAAAAA08/tq-9RsacRqA/s1600-h/Blijblijblij.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 294px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S6D-N9veZVI/AAAAAAAAA08/tq-9RsacRqA/s320/Blijblijblij.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5449635064983741778" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;">... die probeert NIET AL TE TROTS te kijken,<br />maar DAT LUKT VOOR GEEN METER!!!</span><br /><br /><div style="text-align: left;"><span class="fullpost"><span style="font-style: italic;">Arty-farty</span>, nog acht nachtjes slapen en dan kunt u ’m kopen!!! Zestien euro vijftig, lieve lezer! Wat is nou zestien euro vijftig voor een boek dat je als een schilderij aan je muur kunt hangen? Kan ook prima fungeren als onderzetter op uw koffietafel! En koopt u er pakweg dertig, dan is het opeens een bijzettafeltje. Ik bedoel maar...</span><br /></div></div></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-35253015481085183592010-03-13T17:40:00.004+01:002010-03-14T14:13:01.329+01:00En dan nu: 'Mise En Place', de Gameboy voor volwassenenOm 18:47, precies een week geleden, slaakt mijn doorgaans zo geduldig lief een geërgerde zucht. "Tjonge jonge," zegt hij, z’n blik op de Oostenrijke bergwegjes voor ons, "dit is niet rijden, dit is prúttelen!"<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5zNUhLvVGI/AAAAAAAAA0c/2-dATiiXOQY/s1600-h/miseenplace.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 94px; height: 148px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5zNUhLvVGI/AAAAAAAAA0c/2-dATiiXOQY/s320/miseenplace.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5448455401600144482" border="0" /></a>Buiten: besneeuwde duisternis. Binnen: de nog donkerdere gedachte dat de volgeladen auto nog 850 kilometer van Amsterdam is verwijderd. Het digitale kaartenkastje belooft dat die afstand ons slechts acht uur zal kosten, maar wij weten beter dan de StomStom. En het radiovrouwtje ook. Unfall, fluistert zij om de zoveel minuten. Blokkiert, gesperrt, Stau Stau Stau.<br /><br />"Kut," zeg ik. Daarmee doel ik niet op de reeds afgelegde 130 kilometer waar we dik zes uur over deden. Daar hoor je niet over te klagen; het is zoals het is. Je zeurt ook niet over je blaas die zich langzaam maar op zeer voorspelbare wijze vult met de halve liter cola die je eerder dronk. Nee, de 'kut' doelde op het boek dat ik zojuist dichtklapte: <span style="font-style: italic;">Mise en place</span> van Margot Vanderstraeten.<br /><br /><span class="fullpost">"Mijn boek is uit," zeg ik bij wijze van verklaring voor mijn vloek, en ik spuw er een tweede, nog gefrustreerdere 'kut' achteraan. Wellicht dat librofielen me mijn taalgebruik vergeven: hoe beter een boek, des te vervelender de uren na die laatste pagina. Uren van leegte, van lusteloosheid. Niets dat dergelijke uren kan - mág - vullen. Een goede roman is pijnlijk als een verloren liefde: onvervangbaar. Voor even toch.<br /><br />Om Christine kan ik niet malen, maar verloren heb ik - verloren heb ik zonder meer - Victor. Victor Werner, de hoofdpersoon. Hem lukte het me de dag van voorbijflitsend asfalt en staal te doen vergeten; zelfs de haarspeldbochten doorstond ik opeens zonder een zweempje misselijkheid. Dankzij Victor heb ik me van alles voorgenomen: om vaker champignongerechten te maken (of juist minder vaak?), om kloosterzusters niet meer te zien als buitenaardse wezens, en vooral: om veel meer te gaan schrijven opdat ik dichter - al is het met 25 kilometer per uur - bij Vanderstraetens verteltalent kom.<br /><br />Ik zucht.<br /><br />"En?" vraagt Dick. "Was het goed?"<br /><br />Ik knik en laat mijn hoofd hangen. Kijk, daar is de omslag van mijn verloren liefde. Een zwartwitfoto die ik voor het eerst lijk te zien: ik ontwaar een leeg landschap, doorkliefd door een onheilspellende barst. Een hurkende man heeft een reusachtige naald vast, waarmee hij de gewonde aarde tracht dicht te naaien. Ik glimlach, want ik snap 'm. Het is me eindelijk duidelijk hoe goed dit beeld is gekozen.<br /><br />"Geef es hier dan," zegt Dick, en hij trekt het boek naar zich toe.<br /><br />Dick met een roman: ik vind het een gek gezicht. Onze Dickers is niet bepaald een librofiel. Het laatste boek dat hij las, was <span style="font-style: italic;">Komt een vrouw bij de dokter</span>, en dan alleen omdat een vriendin het hem had aanbevolen. En kijk nou: hij heeft <span style="font-style: italic;">Mise en place</span> als een nieuw adoptiekind op z'n schoot genesteld, het leeslampje boven zijn hoofd aangeknipt, zijn iPod-champignonnetjes in zijn oren gewurmd, en hij leest.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5zYLFI_HlI/AAAAAAAAA0k/dRUX7_hhAkg/s1600-h/dick.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5zYLFI_HlI/AAAAAAAAA0k/dRUX7_hhAkg/s320/dick.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5448467334081486418" border="0" /></a><br />Dick léést. Hij zit al aan pagina 61.<br /><br />Hoe goedgekozen het beeld van de gespleten aardkorst ook is, besef ik, voor Vanderstraeten is het een zonde. Boekenwurmpies als ik stappen graag over een ogenschijnlijk saaie cover heen (denk aan <span style="font-style: italic;">Dit is mijn huis</span> van Maartje Wortel), maar mensen als Dick niet. Die pakken liever een aantrekkelijk boek als <span style="font-style: italic;">Het diner</span> van Herman Koch op, een heerlijke roman waaraan <span style="font-style: italic;">Mise en place</span> me trouwens meer dan eens deed denken. Kochs felle kreeftencover wint het op alle vlakken van Vanderstraetens vlakke omslag. Denk er nog die 'moeilijke' titel bij (iedereen weet wat 'diner' betekent, maar 'mise en place'?) en de onbekende naam van de auteur (Koch is een BN'er, Vanderstraeten geen BV'er), en je hebt het tegenovergestelde van een kaskraker. Terwijl ik Vanderstraetens roman - haar tweede - misschien béter vind dan <span style="font-style: italic;">Het diner</span>, (325.000 exemplaren verkocht and counting).<br /><br />Een ontdekking dus. Zeker tijdens de zoveelste eindeloze Stau is <span style="font-style: italic;">Mise en place</span> de Gameboy voor volwassenen.<br /><br /><img src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0npwaKxE4I/AAAAAAAAAw4/bkvIwsz7JXI/s320/negen.GIF" style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 76px; height: 75px;" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425124244011946882" border="0" /><br />Nog ruim 700 kilometer te gaan. Die Dick boft maar.<br /><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Voor wie het zich afvraagt: ik lees geen recensies voordat ik zelf mijn mening op papier heb gezet. Acht u mijn 'onbevlekte' oordelen bar weinig waard, klikt u dan vooral verder...</span><br /><br />... naar recensies in/op <a href="http://www.8weekly.nl/artikel/7935/margot-vanderstraeten-mise-en-place.html">8weekly</a>, <a href="http://www.margotvanderstraeten.com/node/145">Knack</a>, <a href="http://www.margotvanderstraeten.com/node/173">Metro</a>, <a href="http://www.margotvanderstraeten.com/node/169">Noord-Hollands Dagblad</a>, <a href="http://www.margotvanderstraeten.com/node/163">Libelle</a>, <a href="http://markcloostermans.blogspot.com/2009/09/146-margot-vanderstraeten-mise-en-place.html">De Standaard</a>;<br />... naar een interview in/op <a href="http://www.literatuurplein.nl/rubriek.jsp?rubId=51">Literatuurplein</a>, <a href="http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=I42H5QNL">De Standaard</a>, <a href="http://roelweerheijm.blogspot.com/2009/11/interview-met-margot-vanderstraeten.html">de Boekenkrant</a>;<br />... naar de <a href="http://www.margotvanderstraeten.com/">website</a> van de auteur.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Wel terugkomen, hè?</span></span></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-36214743335119043172010-03-10T22:28:00.021+01:002010-03-11T10:17:44.882+01:00Het Bal der BallenHet begon afgelopen donderdag; het begon zo mooi. Mijn redacteur Thomas belde. Of ik naar het Boekenbal wilde? Er bleven twee kaartjes over, en die konden van mij zijn. Als ik snel reageerde. U begrijpt dat ik snel reageerde.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5gRI6Hk2dI/AAAAAAAAA0E/YBAiKFawuvs/s1600-h/promises.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 115px; height: 155px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5gRI6Hk2dI/AAAAAAAAA0E/YBAiKFawuvs/s320/promises.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5447122594042272210" border="0" /></a>Enkele dagen later vond ik een pakketje op mijn deurmat. Afzender: Stichting CPNB. Geadresseerde: Mevrouw E. Gordts, Auteur van Uitgeverij De Bezige Bij. Ik kon mijn geluk niet op. Doosje, open u. ‘Gefeliciteerd mijnheer, mevrouw Boekenbalgast,’ stond in vette, witte letters op de binnenflap. Mille fois merci, <a href="http://www.cpnb.nl/dotnet/pb/PB_Detail.aspx?Persbericht_ID=343">meneer Van Nispen</a>!<br /><br />Naast de felbegeerde kaartjes (voor het tweede deel van het Bal, vanaf 22u) kreeg ik van die gulle Stichting ook twee blinkende manchetknopen voor mijn ‘introducé’ en een fijne broche voor mij. Op de ene manchetknoop stond ‘7’, op de andere ‘5’, op de broche ‘LXXV’. ‘t Was duidelijk: de Boekenweek bestond 75 jaar. Dresscode: black tie.<span class="fullpost"><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Wat moet ik áán?</span><br />Oftewel: de zoektocht naar een galajurk kon van start gaan. Nu ben ik niet zo’n meisje dat een galajurk in de kast heeft hangen. Waarom zou ik? Dus toog ik op maandagmiddag – ruim dertig uur vóór het Bal der Ballen – naar <a href="http://www.maisonhoogen.nl/">Maison van den Hoogen</a> (‘sinds 1928’), een mooie naam voor een muffe winkel die Star Trek-pakken, Caesarkostuums en ‘Gelegenheidskleding’ verhuurt. Na een kwartier stond ik weer buiten met een simpele edoch elegante fuchsia japon in een cheap plastic tasje. En blij dat ik was!<br /><br />Ik probeerde verder niet aan het bal te denken. Dat lukte goed, want ik had toch geen idee wat me te wachten stond. Dinsdag werkte ik hard door – moet ook gebeuren – en ’s avonds ging ik met mijn introducé gezellig uit eten. De bediening was traag, ik werd ietwat onrustig, maar al bij al viel het mee. Om halftien repten we ons huiswaarts om onze jurk respectievelijk smoking aan te trekken, en pas in de auto richting Stadsschouwburg werd ik zenuwachtig. Een behoorlijk knappe prestatie, al zeg ik het zelf.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Laat de spelen beginnen</span><br />De security-knakker had de kaartjes nog nauwelijks uit mijn handen gegrist (ik mocht er helaas geen snipper van bewaren), of we stuitten op een rij. Een lange rij, voor de garderobe. Tja, moest kunnen. Vervolgens bleek echter dat de Boekenbal-‘gasten’ zelf voor hun drankjes moesten betalen. ‘Anders is het CPNB in één klap failliet,’ kregen we te horen. O. We begrepen het wel, maar is het niet gek om op zo’n befaamd bal te moeten rondbanjeren met in de broekzak van je introducé een zooi plastic muntjes, ook nog eens gesponsord door de Nederlandse Spoorwegen? Ik had liever een paar tientjes voor m’n kaartjes betaald, om de CPNB te sponsoren, maar goed.<br /><br />Het magische galagevoel kreeg een derde knauw toen ik zag hoe sommige <a href="http://www.nu.nl/boek/2201851/jonge-en-oudere-titaantjes-59ste-boekenbal.html">Titaantjes</a> – de jonge schrijvers van nu, de titanen van tomorrow – gekleed waren. Miniskirts in pijnlijke kleuren, trainingspakken met hippe logo’s, sneakers met open veters – voor Crocs of Birkenstocks was het gelukkig een paar graden te koud. Nu, iedereen moet zelf weten wat hij of zij aantrekt, en opvallen is gezien worden, maar als je bijlange niet de enige bent, dan val je echt niet meer op. En bovendien, het heet toch niet voor niets Boeken<span style="font-style: italic;">bal</span>? Stond ik daar, pulkend aan m’n Maison van den Hoogen.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">BN’ers, BN’ers, BN’ers</span><br />We deden rondjes. En ja, we spotten Harry Mulisch, Remco Campert, Jan Mulder – the usual suspects zonder wie het Boekenbal niet compleet zou zijn. De camera’s richtten zich verlekkerd op de felrode pumps van Robert Vuijsje’s femme fatale. Ook van de partij: Max Westerman, Cornald Maas, Matthijs van Nieuwkerk, Beau van Erven Dorens, Harry de Winter. Die hebben ook nog wel wat met boeken te maken, toch? Tuurlijk, we doen niet moeilijk. We negeren maar even de hijgende hondjes die achter hen aan liepen.<br /><br />Marc-Marie Huijbregts’ timbre schalde voorbij.<br /><br />Bert van der Veer sloot zijn armen om Judith Osborn.<br /><br />Tatum Dagelet liet haar wellustige ogen over mijn introducé glijden.<br /><br />En toen begon ik te beseffen dat ik dat allemaal niets vond.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Illusies, desillusies</span><br />Eerst is het nog wel leuk, dat kijken, dat zoeken, dat vinden. De een stoot de ander aan en zegt: ‘Hé kijk, daar is dat blonde huppeltje, je weet wel, van tv.’ De ander kijkt en knikt en zegt: ‘En daar, zie je hem, die dikke Jakhals van De Wereld Draait Door!’ Nog een drankje? Nog een drankje. Beetje wiegen op de live muziek. Beetje foto’s maken. Beetje... tja.<br /><br />Gesprekken. Daar hoopte ik op, vermoed ik achteraf. En ik vermoed ook dat ik gewoon een te welopgevoede Vlaming ben. Zie ik Geert Mak geanimeerd praten met een mij onbekend persoon, ga ik dat gesprek heus niet kapot knallen door hem aan zijn mouw te trekken en te zeggen: ‘Meneer Mak! Kent u mij nog? Ik zat ooit in uw auto!’ Wat wel zo is, maar wat boeit het? Hem boeit het niets. Mij boeit het – eerlijk is eerlijk – ook bijster weinig. Hoe diep kunnen gesprekken gaan als de ogen van je gesprekspartner (niet Geert Mak, for the record) continu van links naar rechts schieten omdat er zoveel valt te zien, zoveel béters valt te zien?<br /><br />Misschien zit er als debutantje inderdaad weinig anders op dan je heel opzichtig te kleden om er nog wat van te maken. Of je moet dronken zijn. Of allebei. Ja: allebei. Volgende keer giet ik mezelf van tevoren vol met Wodka Red Bull. En dan draag ik dit fijne Wiske-outfit:<br /><br /></span><div style="text-align: center;"><span class="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5gR6GPSylI/AAAAAAAAA0U/pQ0RWIZRW9o/s1600-h/polkadot.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 146px; height: 268px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5gR6GPSylI/AAAAAAAAA0U/pQ0RWIZRW9o/s320/polkadot.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5447123439109458514" border="0" /></a><a href="http://www.maisonhoogen.nl/sprookjes-en-stripfiguren.shtml"><span style="font-style: italic;">© Maison van den Hoogen</span></a></span><br /></div><span class="fullpost"><br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >Conclusie: Boekenbal 2011, here we come! :)<br /></span><span style="font-size:100%;"><br />Dienstmededeling, dienstmededeling... Er resteert nog één set kaartjes (as in, het zijn er twee) voor mijn Arty-party op 22 maart! Reageer snel op mijn <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/03/to-happy-few-win-kaartjes-voor-mn-arty.html">vorige stukje</a> en misschien wordt u wel tot winnaar verkozen!<br /><br /><span style="font-style: italic;">En bent u nou echt té benieuwd geworden naar de inhoud van dat boek van mij? Ga dan naar het befaamde literaire weblog </span><a style="font-style: italic;" href="http://vanboekenenmensen.blogspot.com/2010/03/arty-farty-emily-gordts.html">Van Boeken En Mensen</a><span style="font-style: italic;">, waar vandaag een eerste voorpublicatie is verschenen. (JP kwam deze week aan het woord, Charlotte komende donderdag!)</span></span><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" ><br /></span></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-39223104222689536752010-03-08T15:49:00.006+01:002010-03-09T18:55:51.065+01:00To the happy few – win kaartjes voor m’n Arty-party!U las het al in het <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/02/post-parti.html">vorige stukje</a>: mijn debuutroman wordt op maandag 22 maart gepresenteerd. Acht woordjes zijn dat; niet meer dan een feitelijke mededeling. Maar o, lieve lezer, ik kijk er zo verschrikkelijk naar uit. Mijn vrienden komen van heinde en verre – voor mij en voor <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span>. Mijn blijdschap mag dan wel ontzettend kinderachtig klinken, maar dat is dan lekker puh!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5YpYkMHquI/AAAAAAAAAz0/uhtLok9kEjM/s1600-h/ARTY-PARTY.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 200px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5YpYkMHquI/AAAAAAAAAz0/uhtLok9kEjM/s320/ARTY-PARTY.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5446586301359303394" border="0" /></a>Misschien toch niet zo puh. Herinnert u zich de laatste zin uit mijn vorige blogstukje? Dat u er ook bij kunt zijn. Op de gastenlijst van mijn <span style="font-style: italic;">Arty-party</span> heb ik staan: BLANCO, BLANCO, BLANCO, en - om het in stijl af te maken - BLANCO. Blanco, that could be <span style="font-style: italic;">you</span>!<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Jawel: om u te bedanken voor uw steun en input tijdens het schrijfproces, geef ik twee keer twee kaartjes weg voor mijn boekpresentatie in Amsterdam</span>.<br /><br />Wilt u kans maken op hét evenement van het jaar (ahum), kijk dan even goed naar onderstaand plaatje...<br /><br /><span class="fullpost"> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5ZfaNGGi-I/AAAAAAAAAz8/sGOL7sYM-wQ/s1600-h/anoniempje.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 270px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5ZfaNGGi-I/AAAAAAAAAz8/sGOL7sYM-wQ/s320/anoniempje.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5446645703147686882" border="0" /></a><br /><br />...en vertel mij: hoe heet dit porseleinen prinsesje? Ik zoek een voornaam. En ik beloof het u: het antwoord bevindt zich ergens op dit blog. Weet u het? Plaats uw reactie dan hieronder, en houd deze plek goed in de gaten.<br /><br />De twee happy few winnen:<br /><br />- Een plek op mijn boekpresentatie, 22 maart, 17u-19u, in het statige pand van Uitgeverij De Bezige Bij (Amsterdam). Ja, daar waar alle Groten de trappen bestegen. It’s a very pretty place indeed.<br />- Een tweede plek op mijn boekpresentatie, want beide winnaars mogen ieder één persoon meenemen. Anders wordt het een beetje te eng, geloof ik.<br />- Een exemplaar van <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span>, vers van de pers en op commando ter plekke door mij gesigneerd!<br /><br />Enkele spelregels:<br /><br />- Anoniem reageren kan, maar gebruik in dat geval een codenaam of twee initialen, zodat ik u eventueel tot unieke winnaar kan uitroepen.<br />- E-mails worden genegeerd. Alleen deelnemers die online reageren, dingen mee naar de prijzen. Dit om de wedstrijd zo transparant mogelijk te maken.<br />- Gewonnen, maar zelf geen tijd en/of zin om die dag naar Amsterdam af te reizen? Dan kunt u uw prijs (toegang voor twee én een gesigneerde <span style="font-style:italic;">Arty-farty</span>) aan een lucky person van uw keuze afstaan. Zou ik zonde vinden – ik wil u immers graag ontmoeten – maar da’s dan mijn probleem. Het gaat immers niet om mij, maar om u.<br />- <span style="font-weight:bold;">UPDATE</span>: En omdat ik te stom was om dit geintje goed door te denken, volgt na de eerste winnaar een <span style="font-weight:bold;">loting</span> onder alle volgende correcte antwoorden! De winnaar van die loting wint dus de laatste kaartjes... (*bloos*)<br /><br />Succes!</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-16404679524448958452010-02-22T16:21:00.014+01:002010-03-08T19:41:23.096+01:00PostpartumNa het <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2009/06/n-kleintje-maar-n-fijntje.html">baren</a> komen de naweeën. Vandaar deze titel. <span style="font-style: italic;">Postpartum</span> schijnt Latijn te zijn voor die periode vlak na het potje baren. Naast <span style="font-style: italic;">postpartum</span> (m., onv.) bevat de Van Dale ook een <span style="font-style: italic;">post-partumdepressie</span> en een <span style="font-style: italic;">post-partumpsychose</span>. Geen van beide heb ik aan den lijve mogen ondervinden.<br /><br />Gelukkig maar. Depressies en/of psychoses kan ik momenteel missen als RSI. Wie denkt dat een debutant na het indienen van het definitieve manuscript in een gapend gat valt: you’re mistaken. Een manuscript blijkt nooit definitief te zijn. Volgens mij kan je over definitief pas spreken als het boek in volle papieren glorie op de plank staat.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5VDgPXr6KI/AAAAAAAAAzc/tG26_DMNEkQ/s1600-h/drukproef.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S5VDgPXr6KI/AAAAAAAAAzc/tG26_DMNEkQ/s200/drukproef.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5446333545535236258" border="0" /></a>Dat staat het mijne nog niet <span class="fullpost">–</span> 25 maart, lieve lezer, <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/02/boekbericht-boekbericht.html">25 maart</a>! Maar eerst even een korte recap. De volgende blogstukjes worden weer ‘normaal’, dat beloof ik.<br /><br /><span class="fullpost">DE PKM<br /><br />Op maandag 18 januari wordt het manuscript, <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/01/resume-der-laatste-loodjes.html">gelezen en goedgekeurd</a> door mijn redacteur Thomas, naar de Persklaarmaker </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> </span><span class="fullpost">‘</span><span class="fullpost">pkm</span><span class="fullpost">’</span><span class="fullpost"> in redacteurentaal </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> gestuurd. De pkm is de eerste mensch die mijn roman zonder voorkennis doorneemt. Hij heet <a href="http://nl.linkedin.com/pub/tom%C3%A1s-kruijer/b/571/141">Tomás Kruijer</a>. Ik ken hem niet, hij kent mij niet, en dat is gaaf. Ik wacht zijn ongezouten oordeel gespannen af.<br /><br />Ik wacht, en ik wacht, en ik wacht. Ondertussen ga ik maar even op vakantie. Ik bedoel, je moet wat.<br /><br />Op donderdag 4 februari – ik zit in Ischgl – mailt Thomas dat de weledelgestrenge pkm zijn oordeel heeft geveld. ‘Hij is enthousiast over het boek, maar heeft nog wel wat goede, zinvolle kritiek. Alles vooral op woord- en zinsniveau.’ Bij mijn retour twee dagen later ligt een bruine, kartonnen envelop op me te wachten. De bladzijden van mijn manuscript hebben een serieuze portie rode balpen en grijs potlood te verduren gekregen. Dacht ik dat ik geen foutjes maakte? Ik dacht verkeerd. Mijn manuscript blijkt te wemelen van de inhoudelijke inconsistenties en de verkeerd gespelde cijfers (als ik tweehonderd schrijf, moet het 200 zijn, en steevast omgekeerd). Thank you, o wonderful pkm!<br /><br />Minder wonderful is de stress waarin ik tijdens het verwerken van de opmerkingen schiet: ik lees <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span> nu voor het eerst sinds drie weken, en mijn boekkie bevalt me een stuk minder dan gehoopt. Thomas kalmeert me: ik heb nog een week de tijd voor polijstwerk. Dus breng ik het weekend al lezend, schrappend en zuchtend door. Op maandag 15 februari stuur ik de definitieve versie (de hoeveelste is dit al?!) naar Thomas, die het estafettestokje doorgeeft aan de Zetter.<br /><br />DE MARKETING- EN PUBLICITEITSMEDEWERKER<br /><br />Lange tussenkop voor een vrouw die ik heel simpel kan omschrijven: Madelon met de zilveren lokken. Marketing- en publiciteitsmedewerkers vind ik over het algemeen glad als makelaars, maar Madelon niet. Prachtig, krachtig, geen hypocriet gelul, geen loze beloftes. Ze komt langs op 9 februari </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> samen met Hans </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> en maakt duidelijk wat ik kan verwachten (en, ehm, wat niet). Een voorpublicatie </span><span class="fullpost">– </span><span class="fullpost">my great wish </span><span class="fullpost">– </span><span class="fullpost">zit er niet in, want ik ben een onbenullig debutantje. Recensies, mwah, da's nog maar de vraag. Maar er komt wél een langgerekte poster. Waar die zoal gaat hangen, is een kwestie van bidden en wachten.<br /><br />DE ZETTER<br /><br />Moet de Persklaarmaker de lettertjes aandachtig lezen, de Zetter moet ze zetten. En dat doet hij – <a href="http://aardbakker.nl/">Aard Bakker</a>, ‘overigens de zoon van de legendarische uitgever Bert Bakker’, zegt Thomas – bijzonder goed. Op 18 februari zijn alle typografische knopen doorgehakt. Eén ding is zeker: bevalt de inhoud van mijn roman u niet, dan toch zeker wel het binnenwerk.<br /><br />DE VORMGEEFSTER<br /><br />Ook het buitenwerk oogt fantastisch. Dat heb ik te danken aan vormgeefster <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/01/de-beste-boekomslag-van-2010.html">Esther van Gameren</a>. Herinnert u zich nog dat u kon <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2010/01/de-beste-boekomslag-van-2010.html">stemmen</a> op het mooiste boekomslag? Nou, dat is dus voor niets geweest. Het spijt me zo. ’t Was een mooi staaltje miscommunicatie: Hans dacht van mij begrepen te hebben dat ik de allereerste cover lelijk vond (waardoor ik dus drie nieuwe covers kreeg voorgeschoteld), maar dat klopte niet. Ik vond alleen het oorspronkelijke bordje </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> met naam, titel, etc erop </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> een beetje photoshopperig. Toen Esther dat eenmaal begreep, ging ze ijverig aan de slag. Het bordje 2.0 beviel me zeer, en de rest van de oorspronkelijke cover bleef intact. Het basisidee van mijn roman komt in die cover het beste naar voren. Namelijk dat de kunstwereld tegenwoordig meer draait om wat er om de kunst heen zit, dan om de kunst zelf. Vandaar die lege lijst.<br /><br />DE CORRECTOR<br /><br />De volgende, nog te nemen stap, is die van de corrector. Deze monsieur ou madame gaat nog maar eens kijken naar alle puntkommaatjes. Ik hoor u denken: geeuw, had de pkm dat niet gedaan? Mais bien sûr. De enige reden die ik kan bedenken, is dat ik de opmerkingen van de pkm zelf heb mogen verwerken. En dat kan ik fout hebben gedaan. Vandaar die corrector, denk ik (maar ik weet het niet zeker). De drukproeven die ik op vrijdag 19 februari heb ontvangen </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> weer zo'n dikke, bruine envelop op mijn mat </span><span class="fullpost">–</span><span class="fullpost"> gaan morgen weer terug naar de uitgever.<br /><br />Die zendt ze dus door naar de corrector, en dan? Dan hoop ik dat ze rechtstreeks naar de drukker vliegen. Net zoals u het wel gehad </span><span class="fullpost">zult </span><span class="fullpost">hebben met dit blogstukje, ben ik he-le-maal klaar met mijn manuscript. Ik krijg er bijna een post-partumdepressie van. Bijna - want verder vind ik het natuurlijk hartstikke spannend allemaal. Laat dat boek maar komen. Ik wil het vasthouden. En wel NU!<br /><br />(Maar ik moet nog wachten tot maandag 22 maart, wanneer mijn boek in het statige pand van De Bezige Bij wordt gepresenteerd. Daarover later meer. Want ook u, o anonieme weblog-lezer, kunt erbij zijn...)</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-9357853555872374512010-02-10T18:14:00.001+01:002010-02-22T13:56:50.941+01:00Boekbericht, boekbericht! :)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S4J3KRUEaTI/AAAAAAAAAyQ/Uc95WxmTd98/s1600-h/2010-02-22_1320.png"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 315px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S4J3KRUEaTI/AAAAAAAAAyQ/Uc95WxmTd98/s400/2010-02-22_1320.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5441042318146955570" border="0" /></a><br /><span class="fullpost"> Jazeker, dit bericht werd op 26 januari de wereld in gestuurd door Madelon Witterholt, de zilveren dame van de afdeling Marketing en Publiciteit van De Bezige Bij/Thomas Rap... Ik trots!</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-23593016800510561772010-01-21T11:38:00.024+01:002010-03-08T19:43:50.253+01:00Resumé der laatste loodjesIk durf te zeggen dat ik nog nooit tijden als deze heb beleefd. Tijden van nachten na elkaar opblijven, van gespannen wachten op dat ene sms’je of e-mailtje, van een gat in de lucht springen als de boodschap positief blijkt. En nee, ik ben niet verliefd. Niet op een ander, althans. Op <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span>, en (met u, lieve lezer, moet ik eerlijk blijven) een heel klein beetje (veel) op mezelf. Wat de critici ook van mijn debuut zullen zeggen, ik ben er hartstikke trots op! :)<br /><br />© onderstaande foto: <a href="http://www.kostverlorenvaart.nl/">Frans Goddijn</a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S1g0twv2b6I/AAAAAAAAAxo/xt0HFIhQeOM/s1600-h/klaarmee.bmp"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 213px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S1g0twv2b6I/AAAAAAAAAxo/xt0HFIhQeOM/s320/klaarmee.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5429147311579492258" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:arial;font-size:85%;" ><span style="font-weight: bold;"><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Zondag 27 december 2009</span><br /><br />Het einde van <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span> is in zicht. Maar dat zicht is niet al te best met al die dichte mist in mijn hoofd. Wat als ik het niet haal? De deadline valt op 4 januari en ik moet nog hoofdstuk 18, 19, de epiloog en het dankwoord. Good luck to me.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Dinsdag 29 december 2009</span><br /><br />Twee nachten doorgeschreven tot 02:30 en klaar met 18, 19 en de helft van de </span><span style=";font-family:arial;font-size:85%;" >epiloog. Mijn lichaam is moe, maar mijn geest stuitert in het rond. Dit is de beste periode in mijn korte schrijversbestaan!<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Donderdag 31 december 2009</span><br /><br /></span><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><span style="font-family:arial;">Om 17u, twee uur voordat mijn schoonfamilie aanschuift voor het oudejaarsdiner, zet ik er een streep onder. Wat mij betreft is </span><span style="font-style: italic;font-family:arial;" >Arty-farty</span><span style="font-family:arial;"> af. En lekker dat dat voelt! Ben tevreden, dat scheelt... Voordat ik met koken begin (geen tijd om als een mislukte kaassoufflé in elkaar te zakken), stuur ik het manuscript naar mijn drie meelezers, hopende dat zij het snel lezen. Dan kan ik hun opmerkingen nog verwerken voordat ik het manuscript naar de uitgeverij stuur.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Zaterdag 2 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Ik kan de opmerkingen van twee meelezers al verwerken. Grappig: ze halen er andere foutjes uit. Die zijn trouwens niet op twee handen te tellen. Eindoordeel van </span><a style="font-family: arial;" href="http://www.kostverlorenvaart.nl/">Frans</a><span style="font-family:arial;">: ‘Veel plekken waar je extra werk aan hebt gedaan passen nu precies, da's erg mooi om te zien. Nogmaals gefeliciteerd met je mooie debuutroman!! Veel plusjes overal!’ Papa is ook tevreden, en mijn stijl doet hem bovendien denken aan ene </span><a style="font-family: arial;" href="http://en.wikipedia.org/wiki/William_Hogarth">William Hogarth</a><span style="font-family:arial;">. Nog nooit van gehoord - maar dat papa me met een Echte Schrijver vergelijkt</span></span><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><span style="font-family:arial;">!!! Ben in de wolken.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Zondag 3 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Commentaar van derde meelezer - mijn steun en toeverlaat </span><a style="font-family: arial;" href="http://vanboekenenmensen.blogspot.com/">Annick</a><span style="font-family:arial;"> - komt binnen. ‘Ik vind het einde heel geslaagd, die hoofdstukken had ik nog niet gelezen. De epiloog is super! De overgang tussen de hoofdstukken is erg goed en de afwisseling JP-Charlotte leest heel lekker. Ik lees ze allebei even graag, ze zijn zo heerlijk verschillend.’ Rondedansje!! Mijn lief wordt een beetje moe van mij; de verwachte </span></span><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><span style="font-family:arial;">uitputtingsfase blijft uit. Elf minuten na middernacht stuur ik mijn manuscript naar </span><a style="font-family: arial;" href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2008/10/waar-gt-het-over.html">Thomas</a><span style="font-family:arial;"> (mijn redacteur) en </span><a style="font-family: arial;" href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2009/05/jij-wij-en-je-boek.html">Hans</a><span style="font-family:arial;"> (mijn uitgever). Hoe dat voelt? Een beetje eng. Maar het had enger gekund. Noem het arrogantie, maar ik heb het gevoel dat zij net zo blij zullen zijn als ik.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Maandag 4 januari 2010</span></span><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><br /><br /><span style="font-family:arial;">Om 11:35 e-mailt Hans dat hij me net heeft geprint. ‘Je gaat zo in mijn tas.’ Dat vind ik wel wat, in Hans z’n tas gaan. Om 12:02 meldt ook Thomas zich: ‘Ik ga de laatste versie NU lezen en bel je morgen om te praten over hoe we verder gaan. Zet je schrap, here we go!’ Ik zet me schrap. En wacht. En wacht. En wacht.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Dinsdag 5 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Om 14:55 vind ik dat ik genoeg heb gewacht. Ik sms Thomas of hij al een oordeel paraat heeft. Mijn zenuwen spannen zich. Precies een half uur later kunnen ze verslappen: een sms van Thomas piept de spanning weg. ‘Ha Emily, ja, ik heb het gisteravond ademloos uitgelezen. Je hebt formidabel werk verzet. Nu nog een laatste maal door de molen om het helemaal perfect te krijgen. Ik zie nog wel een paar verbeterpuntjes. Kunnen we morgen overleggen of do-ochtend? Th.’ Ademloos! Formidabel werk! En straks is </span><span style="font-style: italic;font-family:arial;" >Arty-farty</span><span style="font-family:arial;"> helemaal perfect! Dat ik nog wat werk moet verrichten, kan me niet schelen.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Woensdag 6 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">En ook Hans is tevreden! ‘Prachtig boek, Emily, kan niet anders zeggen. Ontroerend ook. De verhaallijnen lopen prachtig naar elkaar. Hier gaan lezers veel plezier aan bleven.’ Hoera, hoera, hoeraaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!!</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Donderdag 7 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Om 11u belt Thomas aan. De Meeting der Meetings breekt aan. Uit zijn leren boekentas diept Thomas m’n manuscript op - zoals het hoort vol rode lettertjes. Dat stemt me tevreden; ik smachtte naar Thomas’ commentaar op zinsniveau. We ploegen alles door. Nog wat kleine punten, plus enkele passages herschrijven, maar ook twee grote veranderingen. Met de eerste ben ik het onmiddellijk eens: de eerste helft van hoofdstuk 1 is veel te druk. Herschrijven, die hap. Van de tweede suggestie slik ik: Thomas stelt voor een personage te schrappen. Corinne, </span></span><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><span style="font-family:arial;">Charlotte’s nicht, lijkt te zeer op Charlotte’s beste vriendin Annie. Ik zie heus wel dat Thomas gelijk heeft - maar Corinne? Corinne is Corinne; zij kan er toch niet zomaar uit? Lichte paniekaanval. Thomas probeert me te kalmeren: ik heb nog tot 15 januari om Corinne chirurgisch te verwijderen. Oké dan...</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Vrijdag 8 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">De kleine wijzigingen voer ik door, maar voor de rest heb ik geen fut meer.<br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Maandag 11 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Na een heerlijk leeg weekend begin ik aan het herschrijven van enkele passages. Dat valt me zwaar: ik ben volledig opgebrand. ‘Ik merk dat ik een beetje faalangst heb,’ schrijf ik aan Frans, ‘ik ben bang het te verkloten, excusez le mot.’ Voor mijn gevoel was </span><span style="font-style: italic;font-family:arial;" >Arty-farty</span><span style="font-family:arial;"> al af. Oké, ik zie ook wel dat dat simpelweg niet klopt, maar vertel dat maar eens aan mijn brein. Dat is er klaar mee, en wel helemaal. Ik stel het herschrijven nog maar even uit en ‘doe’ het dankwoord. Da’s dan één vinkje.<br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Dinsdag 12 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Hoofdstuk 14 aangepast. Veel beter nu. Maar o, wat ben ik moe...<br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Woensdag 13 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Corinne is dood, lang leve Annie. Hoofdstuk 18 beslaat nu twee A4’tjes, hoofdstuk 19 is drie keer zo lang. Kan dat wel? Urghhh... Zombie, c'est moi.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Donderdag 14 januari 2010</span><br /></span><br /><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><span style="font-family:arial;">Het is raar, maar ik durf gewoon niet aan het herschrijven van hoofdstuk 1 te beginnen. Hoofdstuk 1! Da’s het eerste wat men zal lezen. Superbelangrijk dus. Té belangrijk. Ik herschrijf nog wat passages, maar aan hoofdstuk 1 brand ik mijn vingers niet... tot middernacht. Een switch in mijn hoofd zegt klik. Ik schrijf tot 3u ’s nachts. Hoofdstuk 1 is af, en ik ben er nog blij mee ook! Waar is de tijd van onzekerheid gebleven? (Die had wel wat, nietwaar?)</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Vrijdag 15 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Ik ben een kaasschaaf. Ik schaaf me te pletter. Dit is mijn laatste kans, wat wil je? Om 16u ben ik klaar. </span></span><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><span style="font-family:arial;">Thomas sms’t dat hij morgen met lezen kan beginnen, dus ik besluit alles nog 'even' v</span></span><span style=";font-family:courier new;font-size:85%;" class="fullpost" ><span style="font-family:arial;">an begin tot eind lezen...</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Zaterdag 16 januari 2010</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">... en dat ‘even’ duurde gisteren tot 03:30 (en toen zat ik pas aan de helft). Om elf uur vanochtend begin ik aan de tweede helft. Ook maar ‘even’ - not! Ik ben pas klaar als de zon allang is gezakt. En dan merk dat ik (i) nog in pyjama zit; (ii) nodig moet plassen; (iii) enorme honger, dorst en rugpijn heb. Maar het is af. Eindelijk. Om 19:41 verstuur ik het definitieve manuscript (en nu écht definitief, want ik heb er schoon genoeg van) naar Thomas. Om 01:01 ontvang ik het verlossende sms’je: ‘Lieve Emily, al je aanpassingen bekeken: wow, wat heb je er nog veel aan weten te verbeteren. Het is echt een erg sterke roman nu. Ik stel voor dat we het manuscript maandag richting persklaarmaker sturen. Mijn allerlaatste puntjes kun je dan samen met zijn commentaar verwerken. Neem nu een paar dagen rust, dat heb je wel verdiend! Th.’<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S1gy3JR6VkI/AAAAAAAAAxg/dfktI5q4MZU/s1600-h/sms+thomas.bmp"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 201px; height: 296px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S1gy3JR6VkI/AAAAAAAAAxg/dfktI5q4MZU/s320/sms+thomas.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5429145273760372290" border="0" /></a></span></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-38493540103854061472010-01-10T15:05:00.015+01:002010-03-14T14:11:17.296+01:00En dan nu: 'Dagen Van Gras', The Beatles op papier<img src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0nlyxORjUI/AAAAAAAAAwg/gFi0KJXnBRM/s320/dagengras.jpg" style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 126px; height: 200px;" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425119886513900866" border="0" />Zondagmiddag, halfdrie. Buiten sneeuwt het dikke vlokken, binnen speelt <i>Michelle</i> van The Beatles. Het is goed, alles is goed. Ik ben nog in pyjama, ik moet alles nog doen. Maar nu even niet.<br /><br />Naast me ligt <i>Dagen van gras</i>, net uit. Het is ’m gelukt, Philip Huff uit 1984. Het is ’m gelukt een roman te schrijven die <i>Michelle</i> evenaart. <i>Dagen van gras</i> is <i>Michelle</i> op papier. Dezelfde melodie, dezelfde harmonie. Ik kan het niet anders zeggen. De compositie klopt.<br /><br />Huffs debuut is simpel, eerst. ‘Ik heet Ben’, lees je in de proloog, en dat klopt: de ik-persoon heet Ben. Te simpel, denk je misschien even. Maar te simpel kan niet. Dat is net als te mooi, of te gelukkig. Het kan niet. <i>Echt</i> niet.<br /><span class="fullpost"><br /></span><div><span class="fullpost">Wat ik precies bedoel, kan Ben zélf het best verwoorden. In een brief naar zijn Engelse vader schrijft hij ‘dat Ben Jansch een van de beste gitaristen aller tijden is door de noten die hij <i>niet </i>speelt (dat door wat hij <i>niet </i>doet, hij dus <i>wel </i>de gitarist <i>is</i> die hij <i>is</i>)’. Ben wil trouwens ook zeggen dat hij de verjaardag van zijn vader niet vergeten is, maar hem heeft geboycot. Zo’n melodie bedoel ik dus.</span><div><span class="fullpost"><br /><img src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0npwaKxE4I/AAAAAAAAAw4/bkvIwsz7JXI/s320/negen.GIF" style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 76px; height: 75px;" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425124244011946882" border="0" />Lees de achterflap nou niet. Die doet geen recht aan de inhoud. Denk aan <i>Michelle</i>: daarin zingt Paul McCartney over een meisje dat zijn taal niet begrijpt, dus beperkt hij zich tot ‘I love you’. Maar daar gaat het lied niet over. The Beatles waren méér dan vier langharige, vier verveelde jongens die elkaar toevallig troffen. Hetzelfde geldt, mijns inziens, voor <i>Dagen van gras</i>.<br /><br /><i><b>Voor wie het zich afvraagt: ik lees geen recensies voordat ik zelf mijn mening op papier heb gezet. Acht u mijn 'onbevlekte' oordelen bar weinig waard, klikt u dan vooral verder...</b></i><br /><br /><i>... naar recensies in/op <a href="http://www.cjp.nl/lezen/redactioneel/item5855/Recensie_Dagen_van_gras_%E2%80%93_Philip_Huff.html">CJP</a>, <a href="http://www.recensieweb.nl/recensie/3099/Ben+in+de+hemel+met+abrikozen.html">Recensieweb</a>, <a href="http://www.8weekly.nl/artikel/7856/philip-huff-dagen-van-gras.html">8weekly</a>, <a href="http://www.nrclux.nl/9789023454014--Dagen-van-gras-Philip-Huff/nl/product/175981/">NRC </a>(doorklikken naar recensie), <a href="http://www.parool.nl/parool/nl/26/BOEKEN/article/detail/268295/2009/11/18/Vijf-overtuigende-Nederlandse-debuten.dhtml">Het Parool</a> en <a href="http://www.dagenvangras.nl/images/1643_001_vn.pdf">Vrij Nederland</a>;</i><div><i>... naar een interview in <a href="http://www.dagenvangras.nl/images/revu_philip_huff_interview.jpg">Revu</a>;<br /></i></div><i></i><div><i><em>... naar de <a href="http://www.dagenvangras.nl/">website</a> van de roman.</em></i><em></em></div><br /><i></i><div><i><strong><em>Wel terugkomen, hè?</em></strong></i><strong><em></em></strong></div></span></div></div>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-53989388192090944552010-01-06T15:58:00.014+01:002010-01-06T16:23:19.014+01:00Het beste boekomslag van 2010!Lieve lezer, denkt u mee? <a href="http://www.eevg.nl/">Esther van Gameren</a>, die nogal wat boekomslagen ontwerpt, heeft drie verschillende covers voor <span style="font-style: italic;">Arty-farty </span>gemaakt. En daar mag ik er eentje uit kiezen... Machtig maar moeilijk!<br /><br />Wat zegt u: 1, 2 of 3? Ik zeg (nog) niets!<br /><br />Dit is 1...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0SoyqGsbDI/AAAAAAAAAwA/oKLB0TB5Sl8/s1600-h/cover1.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 250px; height: 400px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0SoyqGsbDI/AAAAAAAAAwA/oKLB0TB5Sl8/s400/cover1.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423645439510211634" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Dit is 2...<br /><br /><span class="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0So7lU5JhI/AAAAAAAAAwI/MVaadyeryWY/s1600-h/cover2.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 251px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0So7lU5JhI/AAAAAAAAAwI/MVaadyeryWY/s400/cover2.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423645592846411282" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />En dit is 3:<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0SpB615k6I/AAAAAAAAAwQ/XGLXIJEmE_M/s1600-h/cover3.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 250px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0SpB615k6I/AAAAAAAAAwQ/XGLXIJEmE_M/s400/cover3.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423645701701211042" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Mooi zijn ze, hè? Uw oordeel is welkom tot 13 januari 2010! Dank alvast!! :) </span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com44tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-14448709047254673502010-01-05T11:20:00.007+01:002010-01-06T13:12:49.208+01:00Word count: 50.306De afgelopen nachten droom ik van een tekstverwerker. Op een leeg document wordt mijn droom uitgeschreven. Woord na woord, zin na zin. Als de droom z’n einde nadert, word ik onrustig. De ontknoping die op het document valt af te lezen, bevalt me geenszins. Ik maak mij meester van het onzichtbare toetsenbord en druk zonder aarzelen op delete. Delete, delete, delete. Dan word ik wakker, doodvermoeid. Post-manuscriptische stress!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0MyWet3S-I/AAAAAAAAAvw/OmGsOwkuZSw/s1600-h/artyfartyfoto.bmp"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 211px; height: 103px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/S0MyWet3S-I/AAAAAAAAAvw/OmGsOwkuZSw/s320/artyfartyfoto.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423233738068151266" border="0" /></a>Want lieve lezer, les jeux sont faits. Kerst was nog niet koud of ik stortte me in <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span>. Ik werkte zoals een schrijver hoort te werken: koortsachtig en tot diep in de nacht. Heerlijk was het. Hemels.<br /><br />Nee, maar écht! Ik zat me gewoon te vermaken! Voor het eerst zag ik precies waar de zwakke plekken zaten, en lukte het mij om die plekken met chirurgische trefzekerheid te herstellen. Het was haast bovenmenselijk. Als ik nog een roman schrijf, zal het zijn om die high opnieuw te voelen.<br /><br /><span class="fullpost">Hij had dus toch gelijk, mijn redacteur. Pas als je je verhaal van het eerste tot het laatste hoofdstuk als een homp deeg hebt uitgerold, kan je er écht aan sleutelen, er wat lekkers van maken.<br /><br />Zondagavond, iets na middernacht, stuurde ik het 50.306 woorden tellende manuscript naar m’n uitgever. <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span> is af. Zelfs het dankwoord is klaar. Nou ja, als het aan mij ligt. Ik ben trots. Op mezelf, ja. Maar ook op JP, en op zijn moeder.<br /><br />Nu Thomas nog. En u.</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-83556924083699809442009-12-16T15:11:00.008+01:002010-03-14T14:13:38.377+01:00En dan nu: 'Dit Is Jouw Huis', ongerept en zonder pretentieMaartje Wortel schrijft verhalen die u niet achter elkaar moet lezen. U mag het wel, natuurlijk – van mij mag u alles. Maar ik raad het niet aan. Het zou zonde zijn. Voor de verhalen, voor Maartje Wortel, voor u. U slokt toch ook geen oester binnen vlak na een portie kaviaar? Dat doet geen recht aan de kaviaar, en de oester wordt er evenmin opgewonden van.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyjvKXdBbbI/AAAAAAAAAvU/dISTXcOhv_0/s1600-h/dit-is-jouw-huis.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyjvKXdBbbI/AAAAAAAAAvU/dISTXcOhv_0/s320/dit-is-jouw-huis.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415841513286495666" border="0" /></a>De bundel van Maartje Wortel – haar debuut – heet <span style="font-style: italic;">Dit is jouw huis</span>, tevens de titel van het vierde verhaal. Een eigenaardig, ultrakort verhaal is het, over een ik-persoon die, om onverklaarbare redenen, foto's van huizen neemt. Hij of zij zegt ook dingen als: 'Wat moet je als je in Haarlem woont, zomaar in een huis ergens op de wereld, ergens in Nederland, ergens in Haarlem, ergens in een huis?' Witregel. 'Dit is jouw huis.'<br /><br />Mijn huis, dus. Het heeft iets absurds. Alle verhalen van Maartje Wortel hebben dat. Wat precies, en waarom, dat weet ik niet. Ik kan het niet bevatten. Maar de pen van Maartje Wortel schrapt alle onbenulligheden des levens om plaats te maken voor de essentie. Je kan ook zeggen dat ze die onbenulligheden met haar pen juist aanscherpt, uitvergroot. In elk geval: de essentie blijft over. De puurheid.<br /><br /><span class="fullpost">Dat had ik eerst niet door, hoor. Het boek lag al een maand of twee op mijn</span><span class="fullpost"> nachtkastje, bijna ongelezen. De titel deed me niets, de auteursnaam deed me juist te veel. Maartje Wortel. Ik moest er een beetje om lachen. Flauw, ja natuurlijk, maar zo gaat dat soms, nietwaar? Daar kwam bij dat ik het eerste verhaal, 'Bezoek', ook al niet zo geweldig vond.<br /><br />Allemaal domme redenen die me tijdelijk verblindden. De essentie zag ik niet. Ik zag niets.<br /><br />Hoezo vielen de schellen me dan van de ogen? Op het – FANTASTISCHE – <a href="http://vanboekenenmensen.blogspot.com/2009/12/eeuwig.html">verjaardagsfeest van De Bezige Bij</a> (12-12-'12) maakte ik mee hoe Maartje Wortel</span><span class="fullpost"> voorlas. Daar klom ze, circa 26 jaar oud (volgens de achterflap is ze van 1983, volgens debezigebij.nl is ze een jaartje ouder), het Open Podium op. Zelfs ik, modekluns uit het jaar nul, vond dat ze er nogal slonzig bij liep. Dat is niet erg; het viel me gewoon op. Ze had ook nog eens een lusteloze blik en een verveelde stem. Ik dacht aan de duffe cover van het boek op mijn nachtkastje, en nam mezelf voor flink en geduldig te zijn.<br /><br />Maartje Wortel las voor uit het laatste verhaal van haar bundel, 'Boodschappen doen'. En na een zin of twee, toen kwam het.<br /><br /><blockquote>'Soms val ik bijna,' zegt de vrouw. 'Als iemand kijkt hoe ik loop.'<br />Haar man knikt.<br />'Ik kan daar niet tegen,' vervolgt ze. 'Als ze kijken naar hoe ik loop.'<br />'Maar je loopt heel normaal,' zegt haar man. 'Dat heb ik al zo vaak gezegd.'<br />'Dat zal best,' zegt de vrouw, 'maar als ze kijken dan val ik bijna.'<br />'Wie kijken er dan mevrouw?' vraag ik.<br />'Wat bedoel je?' zegt ze.<br />'Wie kijken er naar hoe u loopt?'<br />'Mensen,' zegt de vrouw.<br />'En hoe kijken ze dan?'<br />'Ze kijken me aan, hoe ik loop. Het is alsof ze me kunnen laten struikelen met hun ogen.'<br />'Ze is heel onzeker,' zegt haar man.<br />De vrouw zegt niets.<br />'Bent u ook eens echt gevallen?' vraag ik.<br />'Niet letterlijk.'<br />Haar man zucht.<br />'Figuurlijk,' zegt hij. 'Ze bedoelt het overdrachtelijk.'<br />'Ik bedoel het helemaal niet overdrachtelijk, Herman,' zegt de vrouw. 'Ik ben gewoon bang dat ik val. Het voelt alsof ik val als de mensen kijken hoe ik loop. Ik wil daarvan af dokter. Ik denk steeds dat ik op de straat kom te liggen, helemaal alleen. De laatste tijd wil ik zelfs uit mezelf gaan liggen. Om het voor te zijn.'</blockquote><br />Als je 't mij vraagt (of niet): de Nederlandse literatuur telt veel te weinig van dit soort dialogen. Ongerepte zinnen zonder pretentie, weet u wel? Er zit een sprankje Britsachtige humor in, met het 'in your face'-gemak van de Amerikaanse verhalenvertellers. Zo van: 'Lezer, dit is het nou, hè. Dit vind <span style="font-style: italic;">ik</span> nou leuk. En of jij het daar mee eens bent of niet, het is hoe ik de wereld zie, dus ik ga gewoon door, oké?' Dat mag ik graag, zo'n attitude.<br /></span><span><span class="fullpost"><span><span class="fullpost"><span><span class="fullpost"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyjvRBZzmII/AAAAAAAAAvc/D-sEZxgXKhY/s1600-h/negen.GIF"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 76px; height: 75px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyjvRBZzmII/AAAAAAAAAvc/D-sEZxgXKhY/s320/negen.GIF" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415841627626510466" border="0" /></a></span></span></span></span></span></span><br /><span class="fullpost">De dag erop nam ik mijn bestofte exemplaar van het nachtkastje en begon eraan.</span><span class="fullpost"> Ik heb de hele bundel in één ruk uitgelezen. Zonde, zoals ik al eerder aangaf. Want nu is het boek uit. Ik begin straks weer van voren af aan.<br /><br /><div><em><strong>Voor wie het zich afvraagt: ik lees geen recensies voordat ik zelf mijn mening op papier heb gezet. Acht u mijn 'onbevlekte' oordelen bar weinig waard, klikt u dan vooral verder... </strong><br /></em></div><br /><div><em>... naar recensies in <a href="http://www.cuttingedge.be/books/reviews/172617-dit-is-jouw-huis">Cutting Edge</a>, <a href="http://extra.volkskrant.nl/select/boeken/artikel.php?id=1333">de Volkskrant</a> en <a href="http://www.recensieweb.nl/recensie/2982/Een+muur+tussen+jezelf+en+de+ander.html">Recensieweb</a></em><a href="http://www.parool.nl/parool/nl/26/BOEKEN/article/detail/242316/2009/05/13/Tommy-Wieringa---Caesarion.dhtml"><em></em></a><em>; </em></div><div><em>... naar Maartje Wortels online stek bij <a href="http://www.debezigebij.nl/web/Auteur.htm?dbid=7696&typeofpage=139644">De Bezige Bij</a>.<br /><br /></em><a href="http://www.debezigebij.nl/boekboek/show/id=100646/dbid=6175/typeofpage=66356"><em></em></a><em></em></div><div><strong><em>Wel terugkomen, hè?</em></strong><br /></div></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-69703083911214535692009-12-10T22:45:00.022+01:002009-12-11T10:19:53.915+01:00Floortje Selis has sent you a message‘Leuk!’ Zo begon de boodschap die ik op 6 oktober via LinkedIn ontving. Afzender was <a href="http://www.flora-selis.com/">Floortje Selis</a>, een geliefde ex-collega van bij Quote, inmiddels aan de slag als Begaafde Graphic Designer bij allerlei bladen. Leuk, zei ze? Meisje, liefje, wat is er dan zo leuk? Hongerig klikte ik de e-mail open.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyFyeHvOLfI/AAAAAAAAAvE/psSMKFEE12g/s1600-h/avantgarde.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 165px; height: 225px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyFyeHvOLfI/AAAAAAAAAvE/psSMKFEE12g/s320/avantgarde.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413734088874798578" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Floortje Selis has sent you a message.</span><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Date: 10/06/2009</span><br /><span style="font-weight: bold;font-family:arial;" >Subject: leuk!</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Zit ik hier rustig mijn werk te doen, gezellig bij de AvantGarde, kom ik ineens een stukje over jouw nieuwe boek tegen. Mag ik die pagina ook nog opmaken, wat een eer!</span><br /><br /><span style="font-family:arial;">Heel veel succes!!</span><br /><span style="font-family:arial;">Liefs,</span><br /><span style="font-family:arial;">F</span></span><br /><br />Allerlei rampscenario’s vertroebelden mijn gedachten. Een stukje over mijn nieuwe boek. Geweldig, maar god, ik wist van niets! Hoe konden ze al een stukje over mijn roman schrijven als die roman op dat moment nog slechts voor de helft af was, net als de auteur ervan (ik bedoel, helemaal Auteur ben ik nog lang niet)? Waar hád die schat van een Floortje het over?<br /><br />Ik stuurde haar meteen een e-mail. WTF, darling? Ze verduidelijkte:<br /><br /><span class="fullpost"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:arial;">Het stukje over jouw boek is heel leuk, het gaat er namelijk om dat je boek promoten na dat het uitkomt zooooo vorig jaar is, nu wordt je boek gepromoot voor dat het uit is gekomen, dus je wordt gewoon lekker opvallend even aangekondigd en dat mensen je verhaal kunnen volgen via boek op de plank.</span></span><br /><br />Ah! Blij (zeg maar, eh, buitensporig extatisch) reageerde ik:<br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:arial;"><span style="font-weight: bold;">Quoting Emily Gordts:</span><br /><br />Ooooh lieverd, je mailtje maakt me duizend kilo lichter! Ik was zo bang dat het inhoudelijk over m'n boek zou gaan. Want het is al helemaal anders dan het in die brochure werd aangekondigd, weet je wel? Een roman-in-wording laat zich blijkbaar niet vangen in een commerciële brochuretekst!!! Maar het gaat dus over de marketing - dat is prima, dat is zelfs supergoed!!!!! Origineel dat ze daarover schrijven, zeg. Wanneer komt die avant-garde uit?</span></span><br /><br />Nou, eind november dus. Da’s alweer een tijdje geleden, maar ik durfde de krantenwinkel niet zo goed binnen te lopen. Ik was er immers nog niet helemaal van overtuigd dat ik écht in de AvantGarde zou verschijnen, en ik wilde het artikel eerst zeker zien staan voordat ik het blad zou aanschaffen. Ik bedoel, ons Floortje vertrouw ik natuurlijk 100%, maar bladenmakers willen de inhoud weleens zomaar omgooien. En zeg nou zelf: wat moet ik met een AvantGarde waarin ik niet figureer?<br /><br />Gisteren was het zover. De Albert Heijn vlakbij de Magna Plaza leek me een geschikte locatie om mijn plan uit te voeren:<br /><br />(i) de AvantGarde uit het schap trekken;<br />(ii) naar links kijken;<br />(iii) naar rechts kijken;<br />(iv) het blad van cover tot achterflap doorbladeren.<br /><br />(Da’s namelijk niet zo makkelijk in de krantenwinkel om de hoek, waar de nietsverkopende verkoper me danig op de vingers kijkt.)<br /><br />Het plan werkte, behalve dat ik stap (iv) beter had omgedraaid. Ik bladerde, en bladerde, en bladerde. Ik ben één brok emotie, besefte Lieke van Lexmond. Reclame voor H&M. Voorspelling 2010: minder is meer. AvantGrades mode en beauty wishlist. Wende & Jan: “We maken elkaar regelmatig uit voor rotte vis.” Tieten. Calvin Klein. Tieten. Tieten.<br /><br />Nope, dacht ik, ’t was te mooi om waar geweest te zijn.<br /><br />Tot ik bij de Agenda uitkwam:<br /><br />>>> MUZIEK >>> WEBSHOPPEN >>> BOEKEN >>> FILM >>><br /><br />BOEKEN??? Ja: BOEKEN!!!<br /><br />Pagina 135: in ’t knalrood (thank you Floortje!!), staat de cover van <span style="font-style: italic;">Arty-farty</span>. Ik kon er niet omheen. Dit was ‘m! Dit was <span style="font-style: italic;">ik</span>!<br /><br />Het resultaat? Zalig. Oké, mijn 3 maanden stage bij <span style="font-style: italic;">Trouw </span>bleek zwaarder te wegen dan mijn ervaring van 2,5 jaar bij <span style="font-style: italic;">Elsevier</span><span>, en in januari is het boek alleen maar in my dreams </span>verschenen – maar dat geeft allemaal niet. Het is en blijft zalig.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyFzTTnb-nI/AAAAAAAAAvM/s_kr7_-e-rA/s1600-h/2009-12-09_AvantGarde.png"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 207px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SyFzTTnb-nI/AAAAAAAAAvM/s_kr7_-e-rA/s320/2009-12-09_AvantGarde.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413735002596440690" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />:)</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-90706267267610297142009-11-26T12:44:00.010+01:002009-11-26T13:02:17.093+01:00Rust, ruimte, en NO FACEBOOKDe een trekt zich terug in een klooster, de ander in z’n ouderlijk nest. Ik, ik deed het in Londen. Schrijven. Continu, vijf dagen achtereen. Want in Amsterdam lukte het niet erg met ‘rust en ruimte’, essentieel volgens schrijversmakelaar Paul Sebes. Ik heb de beste man nooit ontmoet, maar dit schrijft hij in <a href="http://www.boekeenschrijver.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=2:sebes-schrijft-bestseller&catid=3:laatste-nieuws&Itemid=35">zijn bestseller over bestsellers</a>:<br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/Sw5snAuNFCI/AAAAAAAAAtM/eZVjWcfy1wM/s1600/junkie1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5408379619983037474" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 152px; CURSOR: hand; HEIGHT: 297px" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/Sw5snAuNFCI/AAAAAAAAAtM/eZVjWcfy1wM/s320/junkie1.jpg" border="0" /></a>Dat je er met talent alleen nog niet bent, beaamde ook het nieuwe, Vlaamse talent Ivo Victoria. Hij vertelde onlangs over een televisie-interview met Salman Rushdie. De interviewer vroeg aan de auteur: ‘Meneer Rushdie, wat vindt u het allermoeilijkst aan schrijven?’ ‘Blijven zitten,’ antwoordde Rushdie. En zo is het ook, beaamde Victoria. Je moet voor je scherm gaan zitten, beginnen met tikken en vooral: blijven zitten. Als dat je lukt, volgt de inspiratie vanzelf. Zijn tweede tip is dan ook: begin gewoon. De inspiratie komt tijdens het schrijven.<br /><br />Het klinkt zo vanzelfsprekend. Nu ik het opnieuw lees, kan ik alleen maar knikken. Gek, want ik heb dit al eens gelezen, een jaar geleden. Toen voorzag ik bovenstaande alinea van de nodige kruisjes en cirkeltjes, maar ik stak er blijkbaar niets van op. Ik moest het zelf ontdekken. Pas nu, vijf dagen voor de deadline (die is verzet naar 1 januari), kan ik zeggen dat mijn frank eindelijk is gevallen.<br /><br /><span class="fullpost">Bij mij is ‘blijven zitten’ niet het probleem. Dat kan ik met het grootste gemak, uren achtereen. Pleur mij ergens neer met mijn laptop, en ik blijf braafjes zitten. Als ik internet heb, tenminste. Daar zit het ’m: er is zoveel te doen! E-mailen (account 1, 2, 3, 4 en dan ook nog eens Google Wave uittesten), nu-punt-en-ellen, twitteren, en… Facebooken. Facebook is mijn grootste vriend, dus mijn allergrootste vijand. Lekker lezen wat mijn social network aan het uitspoken is, daarop reageren, filmpjes kijken, doorklikken naar andere filmpjes, originele status updates bedenken, me verkneukelen om foto’s van lang verloren vrienden… Ik heb het er maar druk mee.<br /><br />Toen ik maandag 16 december met ‘schrijven’ begon, begon ik vooral met internetten. Dat ben ik immers gewend. Uren gingen voorbij. Ik werd er ellendig van: waarom lukte het nou niet, dat schrijven? Ik moest echt van iemand horen: ‘Eh, misschien ligt het aan het feit dat je continu zit te surfen? Zet internet uit! Uit, zeg ik!’ Ja, maar dat kan ik niet, ja, maar je weet niet wat je zegt…<br /><br />Maar, maar, maar. Klaar met maar. Dus maandagmiddag dwong ik mezelf een belofte af: e-mail uit, en internet enkel en alleen gebruiken om synoniemen.net te raadplegen. Streng en consequent was ik, zoals Sebes in Bestseller aanraadde, en ik verbrak de afspraak met mezelf bijna niet meer. En zo kwam ik langzaam maar zeker in de Flow. Vijf dagen later had ik er vier cruciale hoofdstukken uit geramd. In totaal telt <em>Arty-farty</em> nu 36.000 woorden – 9.000 meer dan voordat ik op de Easyjet naar London Gatwick stapte.<br /><br />Ik heb nog zeker 15.000 woorden te gaan, maar ik weet het zeker: ik kan het. Als ik <em>nu</em> offline ga.</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-88413865296447794852009-11-10T12:34:00.010+01:002009-11-11T16:50:11.424+01:00Theoria verruimt horizonten!Kortrijkzanen besteden hun geld niet graag aan boeken. Dat leid ik af uit het aantal boekhandels in mijn geboortestad: Kortrijk (75.000 inwoners) telt één goede kinderboekhandel en één goede grotemensenboekhandel. That’s it. Er is een Standaard Boekhandel, maar die speelt vals: da’s helemaal geen boekhandel.<br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SvlRmY7WvJI/AAAAAAAAArU/Z9RM0OYah2w/s1600-h/theoria.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402438947975904402" style="margin: 0px 10px 10px 0px; float: left; width: 147px; height: 87px;" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SvlRmY7WvJI/AAAAAAAAArU/Z9RM0OYah2w/s320/theoria.jpg" border="0" /></a>Voor de jonge lezers was (en is) er Sjaalman. Daar gingen mijn broer en ik soms heen, met papa. Ik weet er niets meer van: in dezelfde straat bevond zich speelgoedwinkel Kristalijn. Verboden terrein, dus heerlijk.<br /><br />Sjaalman was verboden noch heerlijk. In de schappen lagen dure boeken, bekroond door zilverharige juryleden. Boeken die papa vele eeuwen eerder zelf had willen krijgen. Mooi voorbeeld: een hardcover van Margriet Heymans. <em><a href="http://www.woutertjepieterseprijs.nl/WPP/Lestips/LS_18.asp">Lieveling, boterbloem</a></em> (1988) ging over het meisje Berthe dat haar pop al rijmend moest redden van een boze fee. Die fee, erop gebrand de pop te mishandelen, was haar alter ego. Papa was dol op zulke artistieke verhaallijnen. De pop heette Poppeleia. Ik vond dat stom; papa niet.<br /><br /><span class="fullpost"> Toen we wat ouder waren, en beloofden braaf te zijn, mochten we op zaterdagmiddag mee naar <a href="http://www.theoria.be/">Theoria</a>. De Volvo werd dan geparkeerd in een zeer donkere, kille garage. Vervolgens moesten we een trap op, die leidde naar de achterdeur van Theoria. Theoria vond ik raar. Het kleurloze (grijze? groene?) tapijt dempte alle geluiden. Weinig licht, veel ruimte. Contact met de verkopers heb ik er nooit gehad. Ik was toen sowieso meer een bibliotheekmeisje; Theoria had een te grote drempel. Maar Theoria was wel De Boekhandel. De enige echte boekhandel van Kortrijk, al 35 jaar lang.<br /><br />Papa gaat er nog steeds heen.<br /><br /><blockquote><span style="font-family:arial;"><strong>Van:</strong> Papa<br /><strong>Verzonden:</strong> zaterdag 7 november 2009 11:33<br /><strong>Aan:</strong> Emily<br /><strong>Onderwerp:</strong> boek<br /><br />Dag Em,<br /><br />Gisteren was ik bij Theoria en de baas overviel mij met de zin "Is dat uw dochter die een boek uitbrengt?"... :-)<br /><br />Hij is wild enthoesiast... :-)<br /><br />Dus als het goede kritiek krijgt, zal je een signeersessie moeten versieren in je geboortedorp!!!!<br /><br />HAHAHAHAHAAA :-)<br /><br />De roem komt op zevenmijlslaarzen aangehuppeld!!!</span> </blockquote>Heb ik al gezegd dat Theoria de allergaafste en allerhipste boekhandel van Kortrijk is? Gaat er allen heen! Onze Lieve Vrouwestraat 22, 056/216217! Op werkdagen open van halftien tot twaalf en van halftwee tot zes, en op zaterdag van tien tot twaalf en van twee tot zes! En ik ben er zeker van dat het tapijt sinds mijn kindertijd allang is vernieuwd.</span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-8469868767648319042009-11-02T22:23:00.027+01:002009-11-03T15:06:25.441+01:00De doem van de deadlineSteeds vaker vraag ik me af hoe mijn leven eruit zou zien als 1 december 2009 een doodgewone dinsdag was.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SvAEGGqh22I/AAAAAAAAAq0/PPEcZxNiseo/s1600-h/righttowrite.png"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399820456131943266" style="FLOAT: left; MARGIN: 0pt 10px 10px 0pt; WIDTH: 109px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 176px" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_tJ37l6txing/SvAEGGqh22I/AAAAAAAAAq0/PPEcZxNiseo/s320/righttowrite.png" border="0" /></a>Tot en met september werkte ik officieel op dinsdagen en donderdagen aan mijn roman; de rest van de tijd schreef ik voor vaste en losse klanten. Columns, brochures, persberichten, nieuwsbrieven, online content en zelfs een boekie tussendoor. Omdat ik me daarmee wel kan amuseren. En bovendien moet ik toch ergens mijn bankrekening mee vullen, anders lijkt ze zo… leeg.<br /><br />Nu is de bankrekening zodanig gevuld dat ik me sinds een maand op het schrijven kan richten, toch zeker tot het einde van het jaar. Dat doe ik niet (ik heb twee vaste klanten die ik aan de kant kan noch wil zetten), maar het idee is mooi. In de praktijk werk ik een dag of vier per week aan <em>Arty-farty</em>. Het vlot, maar niet heus: vlotten is volgens de Van Dale ‘zonder haperingen, gemakkelijk of voorspoedig verlopen’.<br /><br /><span class="fullpost">Dat is dus niet het geval. Jezus, wat valt het schrijven van een roman me zwaar. Ik doe niets liever dan schrijven. Schrijven is zo ongeveer het enige naast sex, drugs & rock ‘n’ roll dat mijn geestje kan verlichten, maar het schrijven van een roman... tja, ik kan het niet anders zeggen: het verzwaart me. Ik ben minstens tien mentale kilo’s aangekomen sinds ik met <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/search/label/het%20grote%20boekproject">het grote boekproject</a> begon. Ik ben, geloof ik, te kritisch. Of ik doe te moeilijk, weet ik veel.<br /><br />Waarom? O, dat weet dit meisje dan wél weer: door de deadline. De verdomde, verbliksemde, verdoemde, verdraaide, verduivelde, vervloekte deadline (met dank aan <a href="http://www.synoniemen.net/">synoniemen.net</a>). Zo nu en dan vraagt men mij of ik de deadline niet vergeet. Eh, nee. Hij valt op 1 december, en geloof me, hij valt elke dag een paar keer op mijn hersenpan, als een krom krantenbericht op een nuchtere maag.<br /><br />Ik overdrijf. Bovendien is de deadline mijn eigen schuld. Ik wilde een deadline. O, wat wilde ik graag een deadline. Nietwaar <a href="http://boekopdeplank.blogspot.com/2008/10/waar-gt-het-over.html">Thomas</a>, weet je het nog? ‘Geef me een deadline,’ smeekte ik, ‘ah toe, geef me een deadline, dat werkt als een stok achter de deur!’ Mooi niet, wijffie. De deadline is zo’n forse, knoestige stok gebleken, dat ik op slechte dagen niet eens meer in de buurt durf te komen van de deur.<br /><br />Dus: wat als ik geen deadline had? Wat als ik het leven van een vrije bij leidde? Julia Cameron, door wiens <em><a href="http://abc.nl/search/detailed.php?isbn=9781559275231&valuta=$">The Right to Write</a></em> ik me af en toe laat verleiden, vraagt het zich blijkbaar ook weleens af:<br /><br /><blockquote>‘If we didn’t have to worry about being published and being judged, how many more of us might write a novel just for the joy of making one? Why should we think of writing a novel as something we couldn’t try – the way an amateur carpenter might build a simple bookcase or even a picnic table? What if we didn’t have to be good at writing? What if we got to do it for sheer fun?’</blockquote>Het zijn mooie 'creative writing'-vragen. En o, wat wil ik haar geloven, die dartele dame met de dichterlijke naam. Maar het antwoord doorsplijt zelfs de wolligste Amerikaanse wolk: ‘Nothing would happen, Mrs Cameron, nothing at all.’ Er valt geen speld tussen te krijgen. Want wat heb ik de afgelopen 28 minus 1 jaar nou precies geproduceerd, qua fictie, waar ik nu nog trots op kan zijn? Juistem: noppes. Dus misschien moet ik mezelf maar even, heel hard en genadeloos, de volgende vragen stellen:<br /><br /><blockquote>‘If you didn’t have to worry about being published and being judged, would you write a novel just for the joy of making one? What if you just stopped thinking so much, huh? How about shutting the fuck up and getting on with it? What if you actually started finishing that damn novel of yours? And no, it’s not sheer fun. Then again, did anyone ever tell you it would be?’</blockquote></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2834234707319254091.post-38594728548293527902009-10-18T12:57:00.002+02:002009-10-18T12:59:10.514+02:00Intermezzo<div style="text-align: center;">Suddenly I see<br />This is what I wanna be<br /><br /><span class="fullpost"> Suddenly I see<br />Why the hell it means so much to me</div></span>Emily Gordtshttp://www.blogger.com/profile/08324956301308334618noreply@blogger.com0