Hand en haar en verder niets

Hij kwam vanochtend met de nrc.next binnen toen ik aan het bellen was. Eerlijk was dat niet: ik zat in een zakelijk gesprek en hij wapperde met de nrc.next voor mijn neus. Laat zien dan, gebaarde ik bozig. Tergend langzaam bladerde hij naar een foto – de foto! ik was zo benieuwd naar de foto! – en hield ‘m in de lucht. “Goed gedaan joh”, fluisterde hij te luid. De foto liet een gerimpelde bokser zien die zijn mond ontzaglijk opensperde. Dat was ik niet. Dat was een kutstreek!

O, ik was nerveus. Vooral dus over die foto. De tekst had ik gezien; die vond ik top. Maar de foto…



Ik ben pronkzuchtiger dan ik dacht. De shoot dinsdag viel tegen. Van de fotograaf mocht ik niet lachen, “want” hij maakte documentaire foto’s. En wat ik wél mocht doen, kon ik niet. Fietsje de trap op hijsen, fietsje doen slippen. (Vond ik trouwens een beetje raar, want ik hijs mijn fietsje nooit ofte nimmer de trap op en ik doe mijn fietsje nooit slippen.) Uiteindelijk was de fotograaf enigszins tevreden over een serie foto’s waarin ik tegen een muur stond en deed alsof ik mijn fietsslot openmaakte. Wat zo bijzonder is aan een fietsslot openmaken, dat weet ik niet, maar ja, ik ben dan ook geen documentaire fotograaf.

Goed. Toen hij dan eindelijk pagina’s 22 en 23 had openliggen, was het even stil. Ik was onherkenbaar op de foto. Alsof ik erom gevraagd had, zoals de stelletjes in de “Hij/Haar”-rubriek van Volkskrant Magazine. Je zag alleen mijn hand en mijn haar. En een beetje kont.

Hij zei: ‘Huh.’
Ik zei: ‘Hmm.’
Het moest nog even verwerkt worden.

Toen gleden onze blikken naar links. De titel. “Ik durf te denken fuck you all!” Met daaronder: “Zo blijft Emily Gordts geïnspireerd.” Ow. Fuck you all? Tja, ik had het moeten weten, als ex-journaliste. Ik had het immers gezegd. Tussen neus en lippen door, en heel zachtjes – maar ik hád het gezegd. Tja.

Hij zuchtte. “Ik vind het jammer dat je niet herkenbaar op de foto staat.” Ik knikte heftig. En toen minder heftig. En toen helemaal niet meer. Ik besefte dat ik het eigenlijk wel best vond. “Beter dat dan een lelijke foto, toch?” Hij sipte een beetje, die lieve vriend van mij. Ik denk dat hij het wel leuk had gevonden, zijn vriendin in de nrc.next.

Maar hé, zijn vriendin stond in de nrc.next. Met of zonder gezicht, ik stond er he-le-maal in. Want kijk, de foto past uiteindelijk perfect bij het verhaal. Petje af voor de fotograaf dus, after all. De lezer vraagt zich misschien af of ik nou ijdeltuiteriger aan mijn haar zit te friemelen, of een beetje zit na te denken als een Penseuse van Rodin. Wat geinig is, want da’s nou precies wat perceptie is. En daar ging het over. Dus: ik ben blij!! En nu kan mijn lente eindelijk beginnen.