Hoe moet dat toch?

First in, last out. Zo gaat dat bij mij. En ik word er niet blij van, want ik heb het niet over ontslagregelingen. ’t Zijn mijn werkuren: ik kom als eerste binnen op ‘kantoor’ en ik ga als laatste weg. En elke keer weer sta ik ‘s ochtends op met de gedachte dat ik die dag vroeger naar huis ga. Om aan mijn roman te werken.

Uit het nrc.next-artikel blijkt dat ik elke zondagavond mijn agenda bekijk en twee werkdagen prik, die ik zal wijden aan het boek. Uit de realiteit blijkt iets anders. Het lukt mij niet om werk en roman evenveel aandacht te geven. Fifty-fifty amehoela; ik zit aan ninety-ten. Als eigen baasje is er altijd wat te doen. Het houdt nooit op.

Niet-dringende opdrachten zou ik nog vooruit kunnen schuiven – nieuwsbrieven, vertalingen, columns – maar om één of andere reden is alles wat de klok slaat, ongelooflijk dringend. En dus dringt het in mijn hoofd, in mijn bloed, in mijn vinger. Het dringt overal behalve in mijn roman.

Die wordt weggedrongen.

’t Roept het beeld op van een stille, teruggetrokken jongen met witblond haar, die zo graag zijn bootje zou willen oplappen – er zit een gat in de bodem en het zeezout heeft de verf weggevreten – maar daar nooit aan toekomt. De plicht (zijn zieke grootvader) roept. Het bootje wacht. En op een dag keert hij eindelijk terug naar de duinen, maar zijn bootje vindt hij nergens terug. Nooit meer.

Zucht.

Het erge is dat het verhaal – niet dat melodramatische sprookje van net, maar mijn verhaal – steeds meer leeft. In mijn hoofd, dat dan weer wel, maar toch. Het wil eruit. Het schreeuwt nog net niet luid genoeg, maar het wil er wél uit.

Nu vraag ik u, lieve lezer, hoe je dat als zelfstandige? Hoe zorg je ervoor dat het dringen – het dwíngen – afneemt? Zonder goede opdrachtgevers teleur te stellen, want die bewonen in de recessie steeds heiligere huisjes… Zonder deadlines te missen of aanmaningen tot betaling te krijgen…

Ruimte in mijn hoofd! Lente-schoonmaak in mijn leven! Wie vertelt mij: hoe moet dat toch?