'n Kleintje

Dat vier uur en drie kwartier een mens zo kunnen uitputten - dacht ik terwijl ik vandaag om 15u45 neerzeeg op de wc-bril - dat is toch niet te geloven. Kapot was ik, gaar als een kip aan een eeuwig draaiend spit. Ik had Thomas net gedag gezegd, die zestien hoofdstuklijnen met mij had doorploegd. Nog acht te gaan, maar we konden niet meer. We waren helemaal op.

Zo voelt het misschien als je net een baby uit je baarmoeder hebt geperst, dacht ik. Ik stond inmiddels voor de spiegel om mijn volumiloze haar bijeen te binden. Weg moesten die lokken, want ik kan me geen afleiding veroorloven, weg ermee!

Het hoofd van mijn kleintje is er dan wel eindelijk uit, maar nu het lijfje nog, en de voetjes - vooral nog die verraderlijke voetjes die zich aan de kleinste details dreigen vast te haken.

Niet opgeven, niet laten gaan, sprak ik mijn spiegelbeeld toe. Blijven pushen, wijffie, of alles is voor niets geweest! Halve baby's tellen niet.