Het open source project

Ik moet u iets bekennen: ik kan het niet alleen. Zelfs al gaat het schrijven momenteel erg lekker, alleen kan ik het niet. Neem vorige week. Van donderdag tot zondag was ik verloren. A. was weg.

A. is mijn schrijfbuddy. Sommige mensen zouden van een “meelezer” spreken, maar dan denk ik gelijk aan “mee-eter”. En dat moeten we niet hebben: A. is allerminst een zwart puntje.

Is A. er niet, dan merk ik dat meteen. Zoals vorige week, toen ze op een internetloos eiland aan haar eigen roman schaafde.

We begonnen ongeveer tegelijkertijd aan onze schrijfprojecten, A. en ik. Onze werkwijze verschilt sterk – zij is stukken gedisciplineerder dan ik, ondanks/dankzij haar kinderrijke leven – maar één ding hebben we gemeen: de behoefte aan feedback. Die behoefte is aanzienlijk. Zeg maar: kolossaal. We e-mailen elkaar alles toe; elke versie moet eraan geloven.

‘Dag lieve A.’, klinkt het dan, ‘zou je mijn hoofdstuk vijf nog eens kunnen lezen? Ik heb er flashbacks aan toegevoegd, in de tegenwoordige tijd, maar ik weet niet zeker of het werkt.’ Een paar dagen later: ‘Dag lieve A., zou je mijn hoofdstuk vijf nog eens kunnen herlezen? Ik heb de tijden nu omgedraaid: de flashbacks in het verleden en de rest in de tegenwoordige tijd.’ Enzovoort, enzoverder. Arme A., denkt u nu, maar wees gerust, die doet precies hetzelfde. De ‘track changes’-functie van de tekstverwerker beleeft gouden tijden.

Daaraan moest ik denken toen ik gisteren aan de borrel zat met een fijn stel vrienden. Eén van hen loopt met een romanidee rond. Ik wilde het erover hebben met de anderen. Tenminste, als hij dat goed vond. ‘Maar natuurlijk’, riep hij uit, ‘dit is een open source project!’

Ik denk er precies zo over. Mijns inziens wordt het zonder anderen maar een saaie boek, eh, boel.