Zij erop, ik erin

Amsterdam barst tegenwoordig van de Scarlett Johanssons. Ze is overal te zien: bij de bushalte, in de supermarkt, op het centraal station. Ze blijft maar glanzen, dat wijffie met d’r waterval van blond haar. En die ringvinger wil elke keer onder haar zijden jurk glippen, maar ’t lukt gewoon niet. Stuck in time, op een poster.

Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe zij zich voelt. Als mijn ringvinger onder mijn jurk wil glippen, dan doet die dat. Zoiets gaat gewoon altijd goed bij mij. Maar Scarlett en ik hebben wél iets gemeen: zij staat op de Cosmopolitan van september, ik sta erin. Had ik ook nooit gedacht, nee. Het is alsof ik 'r persoonlijk ken, echt waar, we zijn closer dan close.

Het begon toen ik op tien juni (jongstleden, jongstleden) werd gebeld door een zoetklinkend meisje van de Cosmopolitan. Die had het artikel in nrc.next gelezen en vond mij wel een geschikte kandidate voor de rubriek Upcoming Woman. Blijkbaar heb ik de achterkant van een upcoming woman. Desondanks zei ik ja.

Ja, dus, en waarom?

Omdat ik ooit las dat romanciers léven van de vrouwenbladen. ’t Schijnt dat romans bijna louter door vrouwenbladlezeressen worden gekocht. Zonder vrouwenbladen geen uitgeverijen, zonder uitgeverijen geen romanciers. Wanneer een vrouwenblad als Cosmopolitan, dat volgens het Handboek Nederlandse Pers door 108.094 vrouwen wordt gekocht (ik dacht toch echt 108.091, maar goed), aan een nog niet eens gedebuteerd debutantje vraagt of ze in het blad wil, dan is er slechts één mogelijk antwoord: niet nee, maar ja. Volmondig ja.

Nog even snel gebeld met Hans van De Bezige Bij, en die zei ook: ja.

Ja... JA!

En daar sta ik dan, op pagina 55. Het fotootje is zo groot als een babyduimafdruk en de tekst is aangepast nadat ik het had goedgekeurd, maar dat geeft allemaal niet. Scar en ik, in de Cosmo. ’t Leven zit vol verrassingen.