De afgelopen nachten droom ik van een tekstverwerker. Op een leeg document wordt mijn droom uitgeschreven. Woord na woord, zin na zin. Als de droom z’n einde nadert, word ik onrustig. De ontknoping die op het document valt af te lezen, bevalt me geenszins. Ik maak mij meester van het onzichtbare toetsenbord en druk zonder aarzelen op delete. Delete, delete, delete. Dan word ik wakker, doodvermoeid. Post-manuscriptische stress!
Want lieve lezer, les jeux sont faits. Kerst was nog niet koud of ik stortte me in Arty-farty. Ik werkte zoals een schrijver hoort te werken: koortsachtig en tot diep in de nacht. Heerlijk was het. Hemels.
Nee, maar écht! Ik zat me gewoon te vermaken! Voor het eerst zag ik precies waar de zwakke plekken zaten, en lukte het mij om die plekken met chirurgische trefzekerheid te herstellen. Het was haast bovenmenselijk. Als ik nog een roman schrijf, zal het zijn om die high opnieuw te voelen.
Hij had dus toch gelijk, mijn redacteur. Pas als je je verhaal van het eerste tot het laatste hoofdstuk als een homp deeg hebt uitgerold, kan je er écht aan sleutelen, er wat lekkers van maken.
Zondagavond, iets na middernacht, stuurde ik het 50.306 woorden tellende manuscript naar m’n uitgever. Arty-farty is af. Zelfs het dankwoord is klaar. Nou ja, als het aan mij ligt. Ik ben trots. Op mezelf, ja. Maar ook op JP, en op zijn moeder.
Nu Thomas nog. En u.
dinsdag 5 januari 2010
Word count: 50.306
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Ik dacht toch dat 'die' het correcte aanwijzend voornaamwoord voor een vrouwelijk woord als 'ontknoping' was? ;-) Maar dus wel neig dat je manuscript de deur uit is, nogmaals congrats daarvoor!
Dat dacht je juist, bobo! Snel veranderen. Dank! En dank!
Sterk. Op naar de Boekenbeurs van Antwerpen!
Dan geraak ik daar ook nog eens, op jacht naar een gesigneerd exemplaar. :-)
Ik ben ook trots, Em! Toen je pas leerde schrijven, in het eerste leerjaar, dan was je al gebeten door al die woordjes die bestonden... Je leerde een steeltje aan het appeltje te tekenen, en toen al was je doorzettend! Het moest en zou een ganse rij mooie appelltjes worden! Mooi naast elkaar...
En wat later in de kleine klasjes was je altijd bij de beste voor de opstelletjes, en nog veel later in Oxford was je verlekkerd op de "creative writing-classes"...
En nu in Amsterdam heb je een boek geschreven...
Een mama kan alleen maar fier en trots zijn, denk ik!!!
Dikke knuffel,
Mamy
Een reactie posten