Gevonden: schrijvershol

Er rennen twee kleermakers door de redactie. De één met een rek vol maatpakken, de ander met bier en bitterballen. Uit de speakers klinkt Joanna du geile Sau, Een Bossie Rooie Rozen en Leve de Lol. Collega Joost zingt vals mee, Paul geeft zichzelf een staande ovatie. Het is vrijdagavond halfzeven op Singel 468, en de mannetjes van Quote worden klaargestoomd voor het Quote 500 feest van komende woensdag.

Ah, Quote.

Wat ga ik het blaadje missen. Nog precies één week en dan valt het doek voor mij. Tijdelijk, dat wel, maar toch. Daarna: een gat. Een zwart, gapend gat, monsterachtig dichtbij. De angst knijpt bij vlagen mijn keel dicht. Onzin. Geen greintje twijfel te bespeuren, daarvoor is het toch te laat. Alea iacta est en ik kan alleen maar gillen dat ik er zin in heb. De zin is groter dan de onzin, het verlangen naar een knipperende cursor prangender dan naar knettergekke collega's.

En toch ga ik die collega's verschrikkelijk missen. Daarom ben ik de laatste weken op zoek geweest naar een werkplek. Dat heeft Paul Sebes mij aangeraden (niet persoonlijk, ik ken de beste man niet). Kwestie van een kantooratmosfeertje te creëren, want te veel rust in je hoofd is funest voor een debutant. Discipline, mensen, discipline!

Nou ja, ik ben een deadlinedoos, dus daar zal het niet aan liggen. Ik wil een werkplek opdat ik niet tot de noen in mijn verslavende kamerjas van Ikea Family ronddwaal, met Tell Sell op tv en een doldraaiende wasmachine binnen handbereik. Dat, én ik wil mensen tegen wie ik heel lang kan lullen.

Gezocht: schrijftafel temidden van andere schrijftafels.

Gisteren was ik op bezoek bij Studio Kamer 201 aan de Keizersgracht. Een via-via tip, zo gaat dat. Meteen bingo! Een m/v of acht, lekker bezig aan ruwe tafels, keukentje met een Nespresso-apparaat - en dit alles verpakt in een schitterend pand: het Astoria, ode aan de Jugendstil. Ik doe het, dacht ik.

Maar vandaag gooide een ongeplande ontwikkeling alles overhoop. Collega Jacques - dol op die jongen - gaf mij een mobiel nummer dat mij zou leiden naar twee verdiepingen Vrije Werkplekken, aan de lelijke kant van het Singel. Ik belde, mocht meteen komen kijken. Al bij de voordeur moest ik slikken: die was behoorlijk afgebladderd. Het gebouwtje: oud, stervend. Trappen: zo steil dat ik er met mijn ingebeelde hoogtevrees van af dreigde te vallen. Mijn spieren waren spastisch toen ik de kamers bereikte: weinig licht, aftands vertrek, tafels van twijfelachtig allooi. Spuug- en spuuglelijk.

En toch vrees ik dat ik ervoor ga. Om de prijs hoef ik het niet te laten: 180 euro per maand, inclusief btw (wat is dat?) en internet. (Een stuk schappelijker dan het hippe kantoorconcept Spaces aan de Herengracht. De website liegt voor dat een werkplek de zzp'er 250 tot 300 euro per maand kost. In realiteit gaat het om 350 euro per maand - voor drie dagen. Exclusief. Ka-tching, no thank you.)

Maar het belangrijkste: de mensen aan dat smerige Singelpand. Die zijn stuk voor stuk hartstikke raar! Dus klikt het tussen ons. Heerlijk.

Lieve lezers, jawel, er is weer een stap gezet richting een Boek op de Plank: ik heb mezelf een schrijvershol gevonden. Laat het huurcontract maar komen! Ik ga ervoor.