Dag des oordeels

Tien over tien, Van Baerlestraat 96. Ik duw tegen de deur van Brasserie Keyzer; de deur duwt terug. ‘Ies gesloten’, zegt het ramenlappende vrouwtje naast me, ‘om elf uur ies open.’ Ik mompel een bedankje en posteer mij in het winterzonlicht, een verse De Pers in de aanslag.

Ik ben moe. Slapen lukte afgelopen nacht nauwelijks; dromen des te meer. Thomas van De Bezige Bij velt vanochtend zijn oordeel over mijn eerste 7.147 woorden. Dus droomde ik dat ik Keyzer niet meer kon vinden, dat ik uren te laat arriveerde, dat ik genadeloos werd afgeslacht. Ssst, stil nou, ‘t komt wel goed. Dromen zijn bedrog, en pis je in je bed, dan zie je ‘t ’s morgens nog (zegt mijn oma altijd).

Ik dwing mezelf te concentreren op de letters van De Pers (type ITC Giovanni® Std Book, zo ongelooflijk fraai). Op de voorpagina lees ik dat kinderen prima kunnen schaatsen. En: ‘Daten met Herman.’ Die zou graag nog verliefd worden, zegt hij. Top voor je, Herman, echt waar.

Vanuit een ooghoek zie ik hoe de schoonmaakster een paar Persjes uit de plastic bak graait en die met schuldbewuste snelheid tot een berg proppen kneedt. Good girl, denk ik terwijl ze ermee het glas droogveegt. Ik overweeg mijn eigen krantje ook te recyclen tot zeemlap, maar net op dat moment komt Thomas aanfietsen. Thomas komt altijd aanfietsen, op een heel aandoenlijke manier.

Ik wurm het Persje oneerbiedig in mijn tas, geef en krijg drie kussen, en spring achterop. Een paar honderd meter verderop remt Thomas al af. ‘Small Talk’, zegt hij, zijn blik rustend op een knus ogend koffietentje, ‘een toepasselijke plek voor een big talk.’ Ik slik.

Nog voordat ik mijn winterjas heb afgepeld, knalt Thomas mijn boekwerk-in-wording op tafel, een keurig nietje in de linker bovenhoek. Hij heeft aantekeningen gemaakt – waaaah! Ik voel dezelfde stress opkomen als vlak voor een mondeling examen. Terwijl hij de koffie verkeerd en de cappuccino aanneemt, probeer ik te spieken. Perspectief hij/ik, spel ik, en satire <–> karikatuur. O god, was koffie wel een goed idee?

‘En’, zegt Thomas, ‘vind je het schrijven nog leuk?’ Eh, leuk? Was het ooit leuk? ‘Leuk is het woord niet’, zeg ik aarzelend. ‘Ik bedoel, ben je nog steeds tevreden met je stap?’ ‘O ja! Jazeker. Zeer tevreden. Maar leuk is het niet.’ Thomas blijft me indringend aankijken. ‘Ik bedoel, het is niet leuk leuk, weet je wel? Het is meer… lijden.’ Ik denk aan het zeer geinige stukje van cabaretière Paulien Cornelisse, die ooit probeerde in één maand een roman te schrijven (en faalde).

Na deze ietwat pijnlijke scène (ik had natuurlijk moeten zeggen: ‘Ik twijfel nooit aan mezelf! Ben ik niet de godin van de pen? Hiervoor krijg ik de AKO Literatuurprijs! Wat dacht jij dan!’), kan het alleen maar beter gaan.

En inderdaad. Afgezien van een paar punten (ik moet oppassen dat JP geen karikatuur wordt, bijvoorbeeld), is Thomas tevree. Hij gelooft in mij - nog steeds! Wie had dat gedacht. ‘Je hebt nu ongeveer eenvijfde van een roman geschreven’, zegt hij als de koffie allang op is. ‘Dat is het minimum. Dus nu nog vier keer dit hier.’ Hij houdt het stapeltje A4’tjes in de lucht en stopt het me samenzweerderig toe. ‘Zie je dat zitten?’

Hell yeah! Tenminste, als hij mij meer deadlines geeft. Deadlines doen mij schrijven. Geen deadlines doden mij.

O, is dat het probleem? Ik zie het Thomas denken. ‘Goed’, zegt hij, ‘ik wil het vierde hoofdstuk op 16 januari in mijn mailbox. Na het weekend drinken we weer koffie, en dan stuur je mij op 23 januari de laatste versie van dat eerste deel. En dan gaan we eens kijken wat we daarmee kunnen doen.’

O, o. Het lijkt wel echt... Echt goed!!!