In de ban van de flow

Verdorie, het is 18:08 en ik moest nog naar de apotheek. En ik wilde nog gaan sporten! En mijn oma bellen. Maar buiten is het donker – zo donker en doods dat ik overspoeld word door het gevoel dat ik de enige op deze bol ben die leeft. En die trouwens vreselijk naar de wc moet.

Hoe kan dit? Aha, ik weet precies hoe dit kan. Ik was in de flowwwww. Dixit Sebes: ‘Door veel achter elkaar te schrijven kom je in een roes (wat atleten de zone noemen en muzikanten de groove of de flow) en creëer je in je hoofd de rest van je verhaal.’

Ja, die flow dus. Tijdens het schrijven van grote artikelen kwam ik ook al in de ban van de flow, en ik kan u vertellen: alle honger, dorst, rugpijn en pisdrang ten spijt, I love the flow.

’t Schijnt dat mensen die de flow niet kennen, zich ook niet kunnen voorstellen wat dat is, een flow. Dat er mensen zijn die een boek op hun naam willen hebben staan zonder dat ze weten of ze het schrijven ervan leuk vinden. Schrijven, leuk? Zonder flow niet, nee bedankt.

Manon Uphoff weet hierover iets te vertellen (dixit Sebes, wederom): ‘Begin er niet aan als je niet echt van schrijven en het proces van schrijven houdt. Veel te veel mensen vinden het idee “schrijver” te zijn zo geweldig en aanlokkelijk dat ze er bijna alles voor overhebben om dat te bereiken, om op een dag tot de angstwekkende ontdekking te komen dat er – o ellende – ook geschreven zal moeten worden!’

Vind ik geinig. ’t Doet me denken aan de Nederlandstalige versie van Less Than Zero (Bret Easton Ellis): Gimmick! (Joost Zwagerman). Daarin leeft een kunstenaar een kunstenaarsleventje. Alleen maakt hij geen kunst. Niets, nada.

Hij vond zijn flow niet, geloof ik. Heeft hij volgens mij ook nooit gevonden. Tja, daar stond ie dan in die discotheek.

Geef mij maar de flow.

PS Trouwens, Jean-Pierre Jansens is herboren. Hij heet nu Jean-Pierre Puts. Hij wilde een banale achternaam, maar zo gewoontjes hoefde het nou ook weer niet... Sorry, JP.